| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
วันหนึ่งในฤดูร้อน ฝนหลงฤดูพลัดเยี่ยม อากาศขุ่นมัวทั่วฟ้ากรุงเทพฯ ปล่อยให้เหนือ อีสาน รับพายุคลายแล้งไปหมาดๆ
“วันนี้ เมื่อ 7 ปีก่อน ก็เป็นแบบนี้” เฒ่าย่าง 67 ถอนหายใจทอดอาลัยตายอยาก
อาจจะร้อนกว่าเก่า อากาศเป็นพิษกว่าแต่ก่อน เย็นย่ำสนธยา ตกขมุกขมัว สุริยันยอแสง ฟ้าทั้งเมืองค่อยๆ ปิดมืดมิด เหลือแต่แสงสลัวเป็นเครื่องประดับ เมืองหลวงก็ไม่ใช่ ป่าช้าก็ไม่เชิง มันเฉา มันเหงา มันเขลา มันขลาด ไปทั่วทุกมุมเมือง
“ทำนายกันว่า ฝนปีนี้จะมาเร็ว ราวปลายพฤษภา เอ็งข้าอาจจะเห็น” 67 ย่าง เพียรปลอบโยน
77 กับ 88 ไม่เห็นด้วย สอนมวยด้วยประสบการณ์ว่า “อยากอยู่ยาวก็มักร้อนนาน ข้าว่า มิถุนา กรกฎา ฝนฟ้ามาโปรด ก็คงสบายกบาลบ้างล่ะ ไม่โปรด ระวังความขาดแคลนตกเบิกพวกมึง พี่น้องยากดีมีจนทั้งหลายเอ๋ย”
ทศวรรษปัจจุบัน แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย นอกจากความขาดแคลน ในรูปความรู้สติปัญญา สัมมาอาชีพและสตางค์ รวมทั้งความดี ความงาม ความสงบ ทั้งปวง
มีแต่จะคอดบางลงจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี
คณะผู้บริหารจัดการก็หน้าเดิม ทว่าเหลาเหย่ขึ้น
สติปัญญาต่ำเตี้ย แต่กับดักด้านโทสะ ด้านโลภ หลง หนักข้อเป็นลำดับ
ชีวิตคน ชีวิตประเทศ เหมือนมีรายจ่ายอย่างเดียว
ไม่มีใครสอนวิชาสร้างรายรับอันสุจริตให้ใคร
สตางค์ก้นถุง เป็นถุงมีก้นหรือเปล่าก็ไม่รู้
ท่ามกลางดินฟ้าอากาศวิปริต ผู้คนหลายจำนวนวิปลาส โรคระบาดกรีธาทัพเยือนอย่างต่อเนื่อง เด็กเดินสายมีแต่ถูกตำหนิว่าทำงานไม่เข้าง่าม กำเริบเหิมเกริมประสาเด็กป่วย ทำทุกอย่างที่ไม่ควรทำ
สิ่งที่ควรทำ ไม่ทำ ทำแล้ว ไม่ทบทวน ไม่ติดตามว่า เป็นไปเพื่อคนส่วนใหญ่จริงๆ หรือไม่
บรรยากาศเจ็บไข้ได้ป่วยยามนี้
จะคอยตายซาก หรือ ตายสด?
หรือตายก่อนตายโดยไม่ตาย??
ขรัวตาขำ
