ไม่ว่าการตั้งข้อสังเกตอันมาจาก พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่ว่า การรับลูกไปกดดัน กกต.โดยคนจากพรรครวมพลังประชาชาติไทย
เป้าหมาย คือ พรรคเพื่อไทย
ยุทธศาสตร์นี้ดำเนินมาตั้งแต่ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 และต่อเนื่องมายังก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม
2557 เป้าหมาย คือ พรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน และปัจจุบัน คือ พรรคเพื่อไทย
จะเข้าใจยุทธศาสตร์นี้ต้องเริ่มต้นจากคำว่า “เสียของ”
คำว่า “เสียของ” มีพื้นฐานมาจากการเลือกตั้งเดือนธันวาคม 2550 ประสานกับการเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554
จึงต้องมีรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 อีกครั้ง
จะเข้าใจแก่นแกนแห่ง “ยุทธศาสตร์” ทางการเมืองต้องทำความเข้า ใจต่ออนุสาสน์อันมาจาก “ซุนวู” โดยเฉพาะประโยคที่ว่า
การศึกมิหน่าย “เล่ห์”
ไม่ว่าจะเป็นสงครามที่ไม่หลั่งเลือด ไม่ว่าจะเป็นสงครามที่หลั่งเลือด ล้วนแฝงด้วยเหลี่ยมเล่ห์ เพทุบายทั้งสิ้น
การแปร”ทำเนียบรัฐบาล”เป็นกองบัญชาการก็เพื่อการนี้
มิเช่นนั้น ย่อมไม่มีการดูด นายสกลธี ภัททิยกุล จากพรรคประชาธิปัตย์ มิเช่นนั้น ย่อมไม่มีการดูด นายสนธยา คุณปลื้ม จาก พรรคพลังชล
ยิ่งการดูด นายปรีชา เร่งสมบูรณ์และพวกจากพรรคเพื่อไทย ในรีสอร์ทดัง จังหวัดเลย ยิ่งเด่นชัด
เด่นชัดในการสร้างภาวะระส่ำระสายภายในพรรคเพื่อไทย
ยุทธวิธีเหล่านี้ล้วนเป็นการสะสมกำลังเพื่อบรรลุตามยุทธศาสตร์ใหญ่ในการทำลายล้างพรรคฝ่ายตรงกันข้าม ยิ่งอ่อนแรงเท่าใดยิ่งเป็นผลดี
จะแปลกอะไรหากจะกดดันให้นำไปสู่การยุบพรรคเพื่อไทย
ถามว่าที่มีการขยับจาก พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ที่มีการสนองรับจากคนของพรรครวมพลังประชาชาติไทยเพราะอะไร
ตอบได้เลยว่าเพราะ “กลัว”
กลัวว่าพรรคเพื่อไทยจะกำชัยในการเลือกตั้งตามโรดแมปภายในเดือนกุมภาพันธ์ 2562
เมื่อ “กลัว” ก็ย่อมทำอะไรได้ทุกอย่าง
