จริงๆแล้วประวัติศาสตร์การเมืองไทย ก็ไม่จำเป็นต้องผูกโยง หรือทำความเข้าใจกันได้ผ่านบุคคลสำคัญ ตำแหน่งใหญ่โตเสมอไป เพราะเหตึการณ์ทางการเมืองมักเชื่อมโยงและมีชีวิตของผู้คนตัวเล็กตัวน้อยเข้าไปเกี่ยวข้องเสมอ
วันนี้ (21 เม.ย.) สมภพ รัตนวลี อดีตบรรณาธิการเนชั่นทีวี ซึ่งปัจจุบันดำรงตำแหน่ง ผู้อำนวยการฝ่ายข่าว เวิร์คพอยท์ทีวี เขียนไว้ในเฟซบุ๊กส่วนตัว กับบทความที่มีชื่อว่า ‘วรัญชัย โชคชนะ ผู้หายใจได้ด้วยการเมือง’ ผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นนักการเมืองไทย และนักเคลื่อนไหวทางการเมืองที่เป็นสีสัน เป็นที่รู้จักดีจากการเป็นผู้สมัครรับเลือกตั้งผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครหลายสมัยและลงสมัครในการเลือกตั้งทั่วไปอีกหลายครั้ง แต่ไม่ได้รับการเลือกตั้งเลยสักครั้ง มติชนออนไลน์เห็นว่าน่าสนใจ จึงขออนุญาตนำมาเผยแพร่ บทความใรายละเอียดดังนี้
“วรัญชัย โชคชนะ ผู้หายใจได้ด้วยการเมือง”
เขาจบครุศาสตร์ สถาบันราชภัฏพระนคร..
ผมเจอวรัญชัยตั้งแต่ปี 34-35 ตอนพฤษภาทมิฬ เราเป็นนักศึกษาและเยาวชน วรัญชัยเป็นนักเคลื่อนไหวอิสระ ที่ไหนมีม็อบที่นั่นเจอวรัญชัย ที่สภามีสัมภาษณ์นักการเมืองออกโทรทัศน์ หลังนักการเมืองจะเจอหน้าวรัญชัยแน่นอน 555 บางวันออก 5 ครั้ง หลังชวน หลีกภัยบ้าง หลัง พล.อ.ชวลิต บ้าง และก็ไปหลังเสนาะ ,บรรหาร ยันหลังพล.ต.จำลอง วรัญชัยจะยืนพยักหน้าราวกับสมาชิกพรรคครบทุกฝ่ายทุกพรรคเลย
เขามีสองหน้าที่เราเห็น บางวันมีผม บางวันหัวล้าน (ถามเขา เขาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนโชว์วิกให้ดูเก็บไว้ในกระเป๋าท้ายรถคู่กับโทรโข่ง)
พวกรุ่นพี่นักศึกษานักกิจกรรมไม่ชอบให้วรัญชัยมาป้วนเปี้ยนด้วยกับการเคลื่อนไหว บอกวรัญชัยไม่มีจุดยืน เป็นตัวตลก แย่งชิงการนำ เผลอๆอาจเป็นสันติบาล 555
ลงผู้ว่า กทม.มา 5 ครั้ง ลง ส.ส.อีก 5 ครั้ง ไปโผล่สมัคร สว.ที่อุบลอีก 1 ครั้ง สอบตกเรียบ สมัยก่อน ดร.พิจิตต ลงผู้ว่า กทม.มีแคมเปญว่าผมรอมา 7 ปี เพื่อจะรับใช้ชาว กทม. วรัญชัยก็ออกโปสเตอร์บ้างว่าผมรอมา 12 ปี 555 พิจิตตมีนโยบายรถไฟฟ้าเลียบคลอง วรัญชัยมีรถไฟฟ้าใต้คลอง 555 โปสเตอร์พิจิตตมีต้นไม้ร่มครึ้มสื่อว่าจะสร้าง กทม.ให้ร่มรื่น โปสเตอร์วรัญชัยแม่งป่าดงดิบเลย ผลพิจิตตชนะ วรัญชัยอมบ๊วยเช่นเคย
ใครก็แล้วแต่ที่มาม็อบเรียกร้องปัญหาที่ทำเนียบ สภา สนามหลวง ไม่ว่าจะเป็นแรงงาน LGBT คนพิการ ชาวนา ชาวไร่ ชาวสวน จะเจอวรัญชัยเดินเลียบๆเคียงๆมาหา พอฟังเรื่องราวสักพัก แกก็ล้วงมือไปในกระเป๋าประจำตัวคว้าโทรโข่งคู่ชีพมาจ่อที่ปากก่อนจะตะโกนว่า พี่น้องคร๊าบบบ
งานเสวนาที่ใด เรื่องไหนไม่วอรี่ อย่าหวังที่จะไม่เห็นวรัญชัยยืนแลกเปลี่ยนอย่างออกรสออกชาติได้ทุกประเด็น 555
มีเรื่องเล่าเป็นตำนานว่า บ้านเขาอยู่ดอนเมืองเช้าวันหนึ่งเมียหุงข้าวและให้เงินแก 20 บาทไปซื้อกับข้าวปากซอย เมียรออยู่สามชั่วโมงวรัญชัยยังไม่มา เมียต้องกินข้าวกับไข่ทอดแล้วเปิดดูข่าวเที่ยง เจอหน้าสามีที่รักลอยหน้าลอยตาอยู่หลังบัญญัติ บรรทัดฐานออกอากาศสดสดเฉยเลย
เจอกันสองสามปีแรกแกขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆเจอหน้าผมจะพยักหน้าให้งึกงัก สิบกว่าปีต่อมาวรัญชัยมีรถเก๋งมือสองสีฟ้าไอสองสามทีเครื่องก็ดับ ด้านหลังมีอาวุธคือโทรโข่ง ป้ายผ้า วิกผม ตระเวณส่งดอกไม้สนับสนุนท่านนั้นท่านนี้ ประท้วงที่โน่นที่นั่นพัลวัน ผมเป็นนักข่าวเจอเขาอีกครั้ง คราวนี้พัฒนาขึ้นมานิด ชวนผมกินเบียร์เพื่อจะคุยเรื่องการเมืองนัยว่าแลกเปลี่ยนกัน จนแล้วจนรอดเลยไม่ได้กินกันผมเสียดายมาก 555 ถ้ากินกันเวลาแกเมาเราคงได้เรื่องมาเขียนอะไรได้อีกเยอะ หรือว่ากูจะเมาเละก่อนก็ไม่รู้ 555
ครับ คนแบบนี้แหล่ะ ที่เจ้ากี้เจ้าการใส่ใจกับการเมืองไทย กับการเสวนา กับการเคลื่อนไหว สอบได้สอบตกก็เป็นกระบวนการหนึ่งที่บอกว่า คนทั่วไปก็มีสิทธิ์เข้าถึงอำนาจได้ถ้าประชาชนเขาเลือกมา เข้าถึงไม่ได้ก็เป็นพลเมืองดีต่อระบอบประชาธิปไตยทักท้วงวิจารณ์บ้านเมืองต่อไป
ทำอย่างไงได้ ก็เราไม่ใช่เทวดานี่ครับ 555
