เด่นชัดยิ่งขึ้นเป็นลำดับว่า “ประชามติ” ในเดือนสิงหาคม 2559 แตกต่าง กับ “ประชามติ” เมื่อเดือนสิงหาคม 2550
แม้จะเป็น “ร่าง” รัฐธรรมนูญเหมือนกัน
เห็นได้ชัดว่า เพียงเวลา 9 ปี สภาพการณ์ทาง”การเมือง”ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง
เมื่อปี 2550 ทุกอย่างอยู่ในมือ “คมช.”
เป็นคมช.อันย่อมาจากคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติซึ่งเกิดขึ้นพร้อมกับรัฐประหารเดือนกันยายน 2549
ในปี 2559 ทุกอย่างอยู่ในมือ “คสช.”
เป็นคสช.อันย่อมาจากคณะรักษาความสงบเรียบร้อยแห่งชาติ ซึ่งเกิดขึ้นพร้อมกับรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557
เมื่อปี 2550 ไม่มีการจับกุม คุมขัง
มีการเคลื่อนไหวแสดง “ความเห็น” ทั้งด้านที่จะ “รับ” และด้านที่จะ “ไม่รับ”ได้อย่างเสรี
แม้จะยังประกาศและบังคับใช้ “กฎอัยการศึก”
แต่ครั้งหลังสุดนับแต่เดือนมกราคมเรื่อยมาจนถึงเดือนพฤษภาคม “สภาพ”ดำเนินไปด้วยความตึงเครียด
มองเห็นแต่ด้าน “รับ”
ขณะที่ด้าน”ไม่รับ”ขยับไม่ออก
ภาพโดยรวม “คล้าย”กับว่า ไม่ว่าคสช. ไม่ว่ารัฐบาล มากด้วย”ความมั่นใจ”เป็นอย่างสูง
มั่นใจว่า”ร่าง”รัฐธรรมนูญคง”ผ่าน”ประชามติ
เพราะพรบ.การออกเสียงประชามติร่างรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2559 “เปิดทาง”ให้เต็มพิกัด
กรธ. และสนช.กับ สปท.พร้อม “แถลง”
แถลงโดย กอ.รมน.ให้หลักประกันว่าจะได้รับการหนุนเสริมจาก ลูกเสือชาวบ้าน(ลส.ชบ.) ไทยอาสาป้องกันชาติ(ทสปช.) กองทุนเพื่อความมั่นคงแห่งชาติ(กทช.) อาสาพัฒนาและป้องกันตนเอง(อพป.)
ห้อมล้อมอย่าง “อบอุ่น” ประคับประคอง”อ่อนหวาน”
ขณะที่ในด้าน “ไม่รับ” ต้องติดอยู่กรอบ “ต้องห้าม” อันประโคมโหมมาจากคสช.และรัฐบาลเต็มพิกัด
ทิศทางคือ “รับ” สถานเดียว
“คล้าย” กับว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเป็นผลดีกับด้าน “รับ” ร่างรัฐ ธรรมนูญ
เป็นหลักประกันว่า “ผ่าน” ประชามติแน่
ที่ว่า “คล้าย” เพราะยังมีสภาวะซึ่งถือว่ามีความไม่แน่นอนเป็นอย่างสูงดำรงอยู่
ไม่แน่นอนว่าจะเป็นการ”รับ”อย่างเต็มใจ หรือไม่
เพราะอย่างน้อย พรรคเพื่อไทย และ พรรคประชาธิปัตย์ ก็แสดงออกชัดเจนว่า ไม่สุกงอมที่จะ “รับ”
เป็นความ “ไม่แน่อน”ที่”แจ่มชัด”ขึ้นเรื่อยๆ
เป็น “ความแจ่มชัด”ก่อนวันที่ 7 สิงหาคม
