ไม่ว่าจะเป็นการเดินสายจัด “ปราศรัยใหญ่”ในทางการเมือง ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเวที “ดีเบต” อันภาคเอกชน ภาคประชาชน จัดขึ้นทั้งในส่วนกลางและส่วนภูมิภาค
ปลุกความคึกคัก สร้างบรรยากาศการเลือกตั้งให้กลายเป็น มหกรรมแห่งการแข่งขันอันอึกทึก ครึกโครม
สิ่งนี่จะก่อให้เกิดการเปรียบเทียบอย่างแหลมคมยิ่ง
การได้เห็นภาพ นายชัชชาติ สิทธิพันธุ์ ยืนประกาศแนวทางอยู่บนเวที การได้ยินเสียง นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ ผายมือเชิญให้ประชาชนเชิดหน้าเดินเข้าคูหา
ก่อให้เกิดคำถามไปถึง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ขึ้นมาโดย อัตโนมัติ
ไม่ว่าบนเวที “ดีเบต” ไม่ว่าบนเวที “ปราศรัย”
ก็อย่างที่ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ตั้งข้อสังเกตว่า เกือบ 5 ปีที่ผ่าน มา พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ชิงเวทีในการเดินสาย ปราศรัย คน เดียวมาโดยตลอด
นับแต่วันที่ 11 ธันวาคม เป็นต้นมา จึงเป็นโอกาสที่พรรคการ เมืองและนักการเมืองจะต้องแสดงออกบ้าง
ความหมายก็คือ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ชิงความได้เปรียบเหนือพรรคการเมืองและนักการเมืองคนอื่นมาอย่างต่อ เนื่อง
ขณะเดียวกัน ความได้เปรียบที่พูดคนเดียว พูดข้างเดียวก็เริ่มจะถูกรุกด้วยคำถามมากมายในทางสังคม
ทำไมจึงไม่ยอม “ดีเบต”
ทำไมจึงไม่ยอมฝ่าปราการออกจากวงล้อมของ”ข้าราชการ” หรือมวลชนในการจัดตั้งของข้าราชการออกมาพบกับประชาชนที่ แท้จริง
คำถามนี้จะดังขึ้น ดังขึ้นจนถึง 24 มีนาคม
การหาเสียง “ข้างเดียว” การชิงความได้เปรียบเริ่มมีเสียงท้าทายดัง ขึ้นรอบข้าง เรียกร้องความเป็น MAN จากชายชาติทหารอย่าง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
ยิ่งวันยิ่งสะท้อนให้เห็นว่า “สถานะ” ที่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ได้มาใช่ว่าจะครองความได้เปรียบเสมอไป
ตรงกันข้าม ที่มากับ “คำถาม” คือ ความสงสัย แคลงใจ
เป็นความคลางแคลงใจต่อ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา เป็น ความคลางแคลงใจต่อพรรคพลังประชารัฐ
