เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ แกนนำกลุ่มก้าวต่อไปเพื่อประชาธิปไตย โพสต์ข้อความทางเฟซบุ๊ก แสดงความเห็นโอกาสครบรอบ 5 ปี คสช. ระบุว่า
5 ปีผ่านไป ไวเหมือนคำโกหกของผู้มีอำนาจ
22 พฤษภาคม 2557 ผมออกจากเวทีถนนอักษะพร้อมเพื่อนแกนนำ นปช. เพื่อเตรียมตัวไปเจรจาร่วมกับทุกฝ่ายที่สโมสรทหารบกอีกครั้ง
ก่อนถึงเวลานัดหมายเราแวะกินข้าวที่ร้านอาหารแถวเกษตร-นวมินทร์ ระหว่างนั้นผมได้รับการติดต่อจากข้าราชการผู้ใหญ่คนหนึ่ง บอกว่ามีคำสั่งเตรียมเฮลิคอปเตอร์ ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องจะยึดอำนาจและควบคุมตัวทันที
ทุกคนบนโต๊ะอาหารเห็นตรงกันว่าการเจรจาคือการหาทางออกจากความขัดแย้งโดยสันติวิธี การต่อสู้ของประชาชนเป็นเรื่องที่มีเกียรติ เราปฏิเสธวิถีทางนี้ไม่ได้ และเชื่อว่าทุกฝ่ายก็ควรมีเกียรติที่จะรักษาสัจจะในวงเจรจา
ไปถึงสโมสรทหารบกพบบรรยากาศแปลกแปร่งกว่าวันแรก มีการเรียกเก็บอุปกรณ์สื่อสาร กำลังทหารก็ดูคึกคักแข็งขันเหมือนเตรียมการจะทำศึกใหญ่
ในใจรู้สึกแต่ทุกอย่างเดินหน้าต่อไป
ในห้องประชุมยังหาข้อสรุปไม่ได้ แยกวงเจรจาเฉพาะนปช.กับ กปปส. เจอข้อเสนอของนายสุเทพซึ่งพูดอย่างชัดเจนตรงไปตรงมา ผมเป็นคนตอบไปว่าเรารับไม่ได้ สิ่งนั้นไม่เป็นไปตามหลักการประชาธิปไตย
กลับเข้าที่ประชุมใหญ่ เมื่อนายชัยเกษมตัวแทนรัฐบาลตอบคำถามว่า “โดยกฎหมายลาออกไม่ได้” พล.อ.ประยุทธ์ก็ประกาศยึดอำนาจทันที แล้วลุกออกจากห้องสวนกับกำลังทหารอาวุธครบมือที่กรูกันเข้ามาควบคุมตัวทุกคน ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีการวางแผนไว้แล้วว่าชุดไหนประกบใคร
แกนนำ นปช.ถูกพาตัวไปขึ้นรถ มัดมือเอาผ้าคลุมหัวแล่นออกไปไม่นานนักก็จอด แล้วฉุดดึงเราไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ซึ่งบินไปอีกพักใหญ่ เมื่อลงจอดก็ถูกฉุดมือเดิน ผมพยายามเอาเท้าลากพื้นสัมผัสได้ว่าเป็นสนามหญ้า ฝนตกพรำๆ จนเปียกตามตัว
“เต้น” “ตู่” เสียงพี่วีระร้องเรียกเมื่อเราถูกดันตัวขึ้นรถอีกคัน ฟังเสียงพออนุมานได้ว่าเป็นรถบรรทุกทหาร “ครับ” พวกผมขานรับแล้วเสียงรถก็กลบทุกเสียงไป
พอรถจอดได้ยินเสียงคนเดินลง ผมยังถูกนั่งกระหนาบไม่ได้ขยับไปไหน
รถเคลื่อนตัวอีกครั้ง ครู่เดียวก็จอด ผมถูกพาตัวลงเดินจนได้ยินเสียงเปิดประตูแล้วดันตัวผมเข้าไป เท้าเหยียบพื้นรู้สึกได้ว่าเป็นน้ำแฉะๆ เขาบอกว่าถึงที่พักแล้ว จากนั้นแก้มัดแล้วถอดผ้าคลุมหัวให้
ภาพที่เห็นคือห้องทึบขนาด 3 คูณ 3 เมตร ตรงกลางมีท่อประปาขนาดใหญ่ทะลุเพดานขึ้นไป ที่พื้นมีน้ำขังอยู่เป็นจุดๆ รู้ได้ทันทีว่าเป็นห้องเก็บเครื่องมือของแท็งก์ประปา
ผมนั่งคนเดียวบนเตียงสนาม มีพัดลมเก่าจนสั่นส่งเสียงโกรกกรากเวลาหมุนวางอยู่ด้านข้าง ไม่มีหน้าต่าง ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน บอกตัวเองว่าอาจต้องอยู่ในนี้เป็นปี เริ่มวัดระยะพบว่าวิดพื้นและซอยเท้าวิ่งอยู่กับที่ได้
ต้องออกกำลังเพื่อรักษาสภาพร่างกาย เพราะไม่ห่วงเรื่องสภาพจิตใจ
สักพักเขาเอาข้าวกล่องมาส่ง แล้วคลุมหัวอีกครั้งเพื่อจูงมือไปอาบน้ำในห้องน้ำที่ไม่มีประตู พื้นเป็นดิน ฝาสังกะสีผุๆ มีถังพลาสติกแตกบิ่นรองน้ำกับขันซึ่งน่าจะเก่าที่สุดในค่ายไว้ตักอาบ
เสร็จแล้วคลุมหัวอีกทีเพื่อจูงกลับมาที่ห้องสูท ให้ผมนอนสบตากับเพดาน ฟังเสียงพัดลมร้องคร่ำครวญจนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
รุ่งเช้าอากาศร้อนขึ้นตลอดเวลา ผมถอดเสื้อผ้านุ่งกางเกงในตัวเดียวนั่งจมเหงื่ออยู่ในนั้น จนราว 11.00 น. ได้ยินเสียงไขกุญแจ
“เชิญครับ จะพาไปอยู่ที่ใหม่ น่าจะดีกว่านี้” …
นี่คือเรื่องราวของผมเมื่อ 5 ปีก่อน
เขาบอกผมว่าไปเจรจา แท้จริงคือการวางแผนยึดอำนาจ
5 ปีมาแล้วเช่นกันที่เขาบอกว่าจะอยู่ไม่นาน และตั้งใจมาปฏิรูปด้วยความซื่อสัตย์สุจริต แต่แท้จริงเป็นเช่นไร?
ผ้าคลุมหัวผมถูกเปิดแล้วตั้งแต่กลางดึกคืนนั้น
แต่ประชาธิปไตยและอนาคตของประเทศไทยยังถูกคลุมหัวมัดมืออยู่หรือไม่?
22 พฤษภาคม 2557 เกิดขึ้นด้วยคำลวง และมีแต่เปล่งวาจาหลอกลวงจนถึงที่สุด จึงจะทำให้เจ้าของคำลวงดำรงอยู่ต่อไปได้
แต่จะทำอย่างไรล่ะ ในเมื่อคนจำนวนหนึ่งยังเชื่ออยู่จนถึงวันนี้
