เมื่อมีผู้ตั้งข้อสังเกตว่า คณะกรรมการสรรหาวุฒิสมาชิกหรือ ส.ว.ที่ “คสช.” แต่งตั้งนั้นเป็นใคร ทำไมจึงลับๆ ล่อๆ ไม่ยอมเปิดเผยชื่อ
นานเข้าก็สงสัยต่อไปว่าการไม่ประกาศรายชื่อคณะกรรมการสรรหา ส.ว.ในราชกิจจานุเบกษานั้นจะส่งผลให้การแต่งตั้ง ส.ว.ที่ผ่านมาเป็น “โมฆะ” หรือไม่
ยังสงสัยเลยเถิดต่อไปอีกว่า ถ้า ส.ว. 250 คนที่ “หัวหน้า คสช.” แต่งตั้งเป็นโมฆะแล้ว การที่ “250 ส.ว.” ไปยกมือโหวตเลือก “นายกรัฐมนตรี” นั้น จะส่งผลให้นายกรัฐมนตรีที่ได้รับเลือกเป็น “โมฆะ” ไปด้วยหรือไม่
วุ่นวายกันอยู่นานพอสมควรกว่าที่ นายวิษณุ เครืองาม จะยอมออกมาเปิดรายชื่อ “คณะกรรมการสรรหา” พร้อมกับบอกว่า ไม่จำเป็นต้องประกาศในราชกิจจานุเบกษา เพราะรัฐธรรมนูญและกฎหมายประกอบรัฐธรรมนูญไม่ได้กำหนดว่าต้องให้เปิดเผยรายชื่อ
“เซียนวิษณุ” ว่า มาตรา 269 เขียนไว้แต่เพียงให้แต่งตั้งคณะกรรมการสรรหา
ส.ว.ที่ได้รับแต่งตั้งจึง “ไม่โมฆะ”
การโหวตนายกรัฐมนตรี “ตู่” ก็ไม่โมฆะ
หากแต่ที่ชวนให้ตะลึงพรึงเพริดก็คือ เมื่อเปิดเผยชื่อ “คณะกรรมการสรรหา” ให้ได้รู้ว่าใครเป็นใครก็พบว่า “กรรมการสรรหา” ผลัดกันเสนอชื่อ แล้วก็ผลัดกันยกมือ
ผลก็คือ “คณะกรรมการสรรหา” กับ “ส.ว.” ที่ได้รับการสรรหาเป็น “คนคนเดียวกัน”
อุตส่าห์ใช้งบประมาณแผ่นดินถึง 1,300 ล้านบาทไปกับการสรรหา ส.ว. ที่ “นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบัน” หรือหัวหน้า คสช.เป็นผู้แต่งตั้ง “ส.ว.”
จากนั้น “ส.ว.” 250 คนที่นายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันแต่งตั้งก็พาเหรดกันเข้าสภาไปยกมือโหวตเลือก
“นายกรัฐมนตรีคนเดิม” ที่เป็นหัวหน้า คสช. ให้เป็น “นายกรัฐมนตรีคนต่อไป”
นี่ไม่ใช่มุข
แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ จนโลกต้องขำกลิ้ง !
มีคำถามต่อไปอีกว่า รัฐธรรมนูญกำหนดว่า การแต่งตั้งคณะกรรมการสรรหา ส.ว.นั้นจะต้องเป็น “ผู้ทรงคุณวุฒิจากด้านต่างๆ” และ “ต้องมีความเป็นกลางทางการเมือง”
ที่ประจักษ์แก่สายตารายชื่อที่ออกมาล้วนสมัครพรรคพวกเพื่อนพ้องน้องพี่เครือญาติบริวารหาความเป็นกลางได้หรือไม่
จัดหนักเสียยิ่งกว่า “สภาผัวเมีย” ในอดีต
ใช่หรือไม่ว่า เป็นการขัดกันของผลประโยชน์ ?
ใช่หรือไม่ว่า ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ?
แต่จะมีใครชี้วัดตัดสิน !
จึงสรุปได้ว่า
ไม่มีการกระทำหรือพฤติการณ์ใดๆ ที่ขัดหูขัดตา หรือพิลึกพิลั่นไม่สมประกอบ ทุกสิ่งที่ปรากฏ “ถูกครับนาย-ใช่ครับผม” !?!!
