กรณีนายสิรวิชญ์ เสรีธิวัฒน์ หรือจ่านิว ถูกกลุ่มคนร้ายรุมใช้ไม้เบสบอลทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บสาหัส เมื่อวันที่ 28 มิถุนายนนั้น
ล่าสุด ผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อ Panupong Theekatussakul ซึ่งเป็นเพื่อนของจ่านิว ได้โพสต์ข้อความให้กำลังใจจ่านิว ความว่า
ถึงจ่านิว…สหาย
จริงๆ ตั้งใจจะไม่เขียนจะไม่เล่าด้วยซ้ำ
ว่าจ่าป็นคนยังไงหรือรู้จักกับจ่านิวยังไง
เพราะมันดูไม่ใช่สาระสำคัญอะไรตอนนี้
แต่มานั่งนึกแล้ว
หลายคนก็มองภาพจ่านิวผิด
หลายคนก็ดูเขาเป็นคนเลวซะเหลือเกิน
แท้จริงแล้วจ่าก็คือคนเหมือนกับเรา
ก็มี รัก โลภ โกรธ หลง นี่แหละ
แต่สิ่งสำคัญ จ่านิวเคารพศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
ของมนุษย์โลกทุกคน
จ่าไม่เคยเลยที่จะบอกว่าใครสมควรตาย
คือใครควรโดนกระทืบหรือทำร้าย
นึกย้อนไปเมื่อเกือบ 10 ปีได้แล้วแหละ
เรารู้จักจ่านิวครั้งแรกในงานของมหาวิทยาลัย
ตอนนี้จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่างานอะไร
แต่ท่าทีโผงผางและเด็ดขาด
ทำให้ข้าพเจ้าคิดว่าเขาคงดุ พอควร
หลังจากวันนั้นเราเจอกันเรื่อยมาจนมี โอกาสทักทายแล้วไปทานข้าวด้วยกัน
ภาพของจ่าในอีกลักษณะหนึ่งคือ
จ่าเป็นคนแคร์คนรอบข้าง
เป็นคนตลก
และใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเสมอ
มันทำให้ฉันรู้สึกว่า
เขาก็คือคนธรรมดาที่มีบทบาทและหน้าที่
แตกต่างกันไป
เรารู้จักกันเรื่อยมามีโอกาสเจอกันบ้าง
ถกเถียงกันบ้างบางเรื่อง
จริงๆ ฉันก็ไม่ได้เห็นด้วยกับจ่าทั้งหมดหรอกนะ
แต่เราก็ไม่เคยที่จะเกลียดกันเพราะความเห็น
แล้วเราก็ไม่เคยรู้สึกว่า
ใครที่เห็นไม่ตรงกับเราสมควรได้รับการถูกทำร้าย
จ่าเป็นคนที่ใจกว้างและเปิดรับทุกความเห็นมาก
สิ่งที่ฉันทึ่งในตัวเขาอีกอย่างหนึ่งคือ
จ่าเป็นผู้นำครอบครัว ตั้งแต่เข้าปี 1
จ่าทำงานทุกอย่าง แจกใบปลิวขนของ
รับจ้างทำงานเพื่อดูแลแม่และน้อง
จ่าเป็นคนที่ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
และครอบครัว
ฉันยังมานึกย้อนดูเลยว่าฉันอายุไม่ห่างจ่ามากนัก
ยังทำได้ไม่เท่าจ่า เพราะทั้งทำกิจกรรม
ทั้งทำงานหาเงิน และรวมถึงต้องรับผิดชอบครอบครัว
อย่างหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากจ่าคือ ทุกการต่อสู้ของจ่า
จ่าทำเพื่อความเท่าเทียม แทบจะไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง
นึกย้อนไปตั้งแต่เรื่องโรงอาหารกลาง
ที่จ่าบอกกับฉันว่า ไม่นานจ่าก็จะเรียนจบแล้ว
แต่ที่เรียกร้องเพราะสงสารรุ่นที่ต่อจากจ่า
สงสารคนที่มีสภาพเหมือนจ่าแต่ไม่มีปากเสียง
เขาเหล่านั้นต้องทนอยู่กับราคาที่ไม่เป็นธรรม
และต้องทนอยู่กับความลำบากโดยที่ทำอะไรไม่ได้
ฉันมองมาถึงจุดนี้ การเมืองที่จ่าทำก็เหมือนกัน
เราลองตั้งคำถามนะว่า
“จ่านิวทำเพื่อตัวเองหรือเปล่า”
การเลือกตั้งที่ผ่านมา จ่าเรียกร้อง โดนคดี ขึ้นศาล
ถามว่าจ่าได้อะไร ได้เป็น ส.ส. ไหม
คำตอบคือไม่ แต่ผลของการที่จ่าเรียกร้องเพื่ออะไร
เพื่อพวกเราทุกคน เพื่อต่อสู้กับความลำบาก
ความลำบากที่จ่าและหลายคนได้รับ
แต่หลายคนไม่สามารถมีปากเสียงได้
จ่าออกมาโดนลาก โดนคดี โดนพิพากษา
เพื่อให้คนที่อยู่ในสถานะสังคมแบบจ่า
มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น
ท้ายที่สุดนี้ รางวัลของการต่อสู้ของจ่า
ของเด็กธรรมศาสตร์ ที่เป็นทั้งนักกิจกรรม
ลูกจ้างรายวันทำงานหาเงิน แจกใบปลิว
รับจ้างทำความสะอาด ก็ดิ้นรนให้ตัวเองมาถึงจุด
จุดที่ควรจะได้รางวัลชีวิต
คือ “ทุนการศึกษา”
ทุนที่อีก 2 อาทิตย์มันกำลังจะพาจ่าไปสู่โลกที่กว้างขึ้น
แต่วันนี้ ร่างกาย จิตใจ ของจ่า
ความหวังของครอบครัวพังลง ถ้าจ่าไปรายงานตัว
ยังมหาวิทยาลัยต้นทางไม่ทัน
อาจมีปัญหาเรื่องทุนก็เป็นได้
แถมตาขวาที่เสี่ยงต่อการบอด
กะโหลกที่ร้าว อาจต้องรักษาตัวอีกนาน
อาจพลาดทุนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
ที่อาจเปลี่ยนชีวิตเขาให้ดีขึ้นก็ได้
แต่หากต้องพังทลายเพราะการที่จ่า
“ทำเพื่อคนอื่น” เพื่อให้ “คุณภาพชีวิต”
เราดีขึ้น เสียงของคนจน “มีความหมายขึ้น”
มันควรเป็นรางวัลแบบนี้หรือที่จ่าได้รับ ??
ด้วยจิตคารวะ จ่านิว ผู้ไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา
“หวังว่ารอบนี้จ่าจะไม่แพ้มันนะ”
