หากมองจากทางด้านของคณะกรรมการการเลือกตั้ง(กกต.)เพลง
“7 สิงหา ประชามติ ร่วมใจ”
อาจเป็น “เรื่องเล็ก”เหมือนกับที่ สัญญลักษณ์ ดอนศรี ออกมาแสดงความเห็นผ่านคอลัมน์ “ล้วงลับลูกทุ่ง”
“ประชาชนเขาไม่ได้คิดมาก
แต่ “นักการเมือง” ต่างหากที่ “ดราม่า”
เพราะว่าการแสดงออกของ สัญญลักษณ์ ดอนศรี ก็เป็นไปดังที่ นายประวิช รัตนเพียร กรรมการกกต.ด้านการมีส่วนร่วมออกมาการันตี
“ผู้แต่งเพลงเป็นถึงศิลปินแห่งชาติ
“ไม่น่าจะมีเจตนาเหยียดภูมิภาค น่าจะมีเจตนาบริสุทธิ์ให้ประชาชนออกไปใช้สิทธิ”
นับว่า “ชัด”ยิ่งกว่า “นายชัดเจน”
หากมองว่า “ปฏิกิริยา” ที่เกิดขึ้นมีลักษณะ “ดราม่า” แต่ก็เป็นดราม่าที่ไม่น่าจะเหนือความคาดหมาย
เหมือนกับเป็น “ดราม่า”ของพรรคประชาธิปัตย์
เมื่อแพ้การเลือกตั้ง ไม่ว่าจะเป็นเมื่อเดือนกรกฎาคม 2538 ไม่ว่าจะเป็นเมื่อเพือนพฤศจิกายน 2539 ไม่ว่าจะเป็นเมื่อเดือนมกราคม 2544
ก็ว่า แพ้เพราะ”เงิน”
กระนั้น หลังสถานการณ์รัฐประหารเดือนกันยายน 2549 บทสรุปที่ว่าแพ้เพราะ”เงิน”จะยังทรงความหมายอยู่หรือไม่
เพราะเลือกตั้งเดือนธันวาคม 2550 ก็แพ้
เพราะเลือกตั้งเดือนกรกฎาคม 2554 ก็แพ้อีก แพ้กระทั่ง น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร
แพ้ที่ “ภาคอีสาน” แพ้ที่”ภาคเหนือ”
อาการ”ดราม่า”ของนักการเมืองอาจเป็นความจริง แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า “ชาวบ้าน”รู้สึกอย่างไร
แม้คนแต่งจะเป็น “คนอีสาน”
“ชาวบ้าน” ซึ่งเป็นเป้าหมายของบทเพลง “7 สิงหา ประชามติร่วมใจ” ต่างหากคือผู้ที่จะชี้ขาดอย่างแท้จริง
หากเขารู้สึกว่าถูก “ดูถูก”
ปฏิกิริยาของชาวบ้าน ไม่ว่าภาคอีสาน ไม่ว่าภาคเหนือ ย่อมสะท้อนออกผ่าน “ประชามติ”
ชาวบ้านจะ”ร่วมใจ”ไปในทิศทางใด
ไปในทิศทางเหมือนที่ “คสช.” ต้องการ ไปในทิศทางเหมือนที่ “รัฐบาล” ต้องการ ไปในทิศทางเหมือนที่ “สนช.” ต้องการ ไปในทิศทางเหมือนที่”สปท.”ต้องการ ไปใน ทิศทางเหมือนที่”กรธ.”ต้องการ
หรือว่าไปในทิศทาง “ตรงกันข้าม”
“มวลชน” คือ “วีรชน”ที่แท้จริง มิใช่หรือ
