ขรัวตาขำ : สถานีนี่นี้…….ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…….มรณะ
โบราณาจารย์แต่ก่อนสอนว่า
อดีตผ่านมาแล้ว ย้อนกลับคืนไม่ได้
อนาคตก็ยังมาไม่ถึง ถึงเวลาท่านก็มาของท่านเอง
อยู่กับปัจจุบัน ประเสริฐสุด
เท่ากับอยู่กับความจริง
แม้ความจริงปัจจุบัน จะโหดร้ายสับปะรังเคเพียงใดก็ตาม เราก็ต้องอยู่กับมัน ด้วยความรู้เท่ารู้ทัน ว่าไม่เที่ยง ตั้งอยู่ชั่วครั้งชั่วคราวแล้วก็แปรเปลี่ยนไป ถ้าเรามั่นคงในความปกติ ความเปลี่ยนแปลงก็เป็นเรื่องปกติ
เราไม่เปลี่ยนคนอื่นให้เหมาะสม วันหนึ่งคนหนึ่งหรือหลายคนก็พร้อมมาเปลี่ยนเรา
กาละ เทศะ บุคคล (หรือคณะ) ยังเป็นเครื่องชี้ขาด ถึงความสำเร็จและความล้มเหลวในโลกอันไร้สาระ
โลกที่ใช้จ่ายล่วงหน้าจนเคยตัว โลกที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ เห็นแก่เอา โลกที่นึกว่าจะอยู่ตัวเปล่าเล่าเปลือยได้ ทั้งที่ไม่ได้ แต่หมูปากแข็งทั้งหลาย ที่เผลอติดอำนาจเผด็จการเป็นยาเสพติดก็ยังหลงใหลได้ปลื้ม พาส่วนรวมสัปหงกใกล้หลับ พลอยเป็นอัมพาตกันไปเกือบหมด
เดิม อนุลิขิตทำนองนี้ จะใช้ชื่อบัญชรว่า สถานีนี่นี้ ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น มรณะ เพื่อเป็นการชี้ทางบรรเทาทุกข์ให้ส่วนรวม ตามความอ่อนด้อยของสติปัญญา
แต่กวาดตาแลรัฐบาลปัจจุบัน
กลับมองเห็นความอ่อนด้อย อ่อนแอ อ่อนคุณภาพ ทุกด้าน ทุกทางมากกว่า
เสียดายอดีตที่ผ่านไป
มีนิดๆ หน่อยๆ บ้างไหม? ที่จะรอวันรุ่งของพรุ่งนี้
คำตอบคือมี แต่สั้นเต็มประดา อาจจะต่ออายุได้ไม่กี่เดือน
ลองปลดผู้ว่าแบงก์ชาติ, ปลดผู้ว่า กทม. วันนี้ ดูสิจ๊ะ
