ไม่ว่าเมื่อพรรคชาติไทยนำเสนอญัติเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจต่อ นาย ชวน หลีกภัย เมื่อปี 2538 ไม่ว่าเมื่อพรรคประชาธิปัตย์นำเสนอญัติเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจต่อ นายบรรหาร ศิลปอาชา เมื่อปี 2539
ต้องเริ่มจากความแจ่มชัดใน ”ยุทธศาสตร์” และการเสาะหา ”ยุทธวิธี” มาเพื่อบรรลุชัยชนะตามยุทธศาสตร์ให้จงได้
การยื่นญัติของพรรคเพื่อไทยและพันธมิตรในปี 2563 ก็เช่นกัน
พิจารณาในทางยุทธศาสตร์คือการยกพยุหโยธาฟาดกระหน่ำเข้าใส่รัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่ว่าจะมียุทธวิธีอย่างไรแต่ในที่สุดแล้วก็ต้องรวมศูนย์ไปเพื่อบรรลุเป้าหมายตามยุทธศาสตร์
ไม่ว่าจะเป็น พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่ว่าจะเป็น นายดอน ปรมัตถ์วินัย
ต้องรวมพลังไปยังยอดอกของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
หากมองจากทางด้านของพรรคฝ่ายค้านความแจ่มชัดในยุทธศาสตร์เป็นเช่นนี้ ขณะเดียวกัน หากมองจากทางด้านของรัฐบาลยุทธศาสตร์ ย่อมตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับฝ่ายค้าน
แน่นอน ยุทธศาสตร์ต้องพิทักษ์ปกป้อง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา
แน่นอน ยุทธวิธีก็ต้องทำลายล้างเครดิตของ”ฝ่ายค้าน”
ไม่ว่าจะเป็นการรวบรวม “งูเห่า” จากทุกเส้นสายเข้ามาอยู่ในร่มเงาของพรรคร่วมรัฐบาล
ไม่ว่าจะเป็นการปล่อยข่าวดิสเครดิต ”ฝ่ายค้าน”
เล่นกันถึงระนาบที่ว่ามีการดำเนินการ ”ดีลลับ” จับเอาจุดอ่อนช่องโหว่ที่มีอยู่ในพรรคฝ่ายค้านมาประมวลและเลือกตัวบุคคลมาใช้เป็นอา วุธอย่างเหมาะสม
เป้าหมายก็เพื่อสร้างภาวะระส่ำระสายในขบวนของฝ่ายค้าน
ต้องยอมรับว่าปฏิบัติการ IO ของรัฐบาลในการใช้อาวุธของข่าวปลอม ข่าวปลอมมีกลไกมากมายเป็นเครื่องมือ
เลือกตัวบุคคลอันเป็นคนกว้างขวางในแวดวงการเมือง
เลือกตัวสื่ออันมีอิทธิพลในระดับที่แน่นอนหนึ่งจากยุคก่อนรัฐประหารเมื่อปี 2549 กระทั่งยุคก่อนรัฐประหารเมื่อปี 2557 มาเป็นประตูระบายออกไป
หากภายในของพรรคร่วมฝ่ายค้านไม่แจ่มชัดในยุทธศาสตร์ ไม่ตระหนักในยุทธวิธีที่ยืดหยุ่นและพลิกแพลง
โอกาสที่จะตกเป็น”เหยื่อ”ก็สูง ภาวะระส่ำระสายก็จะตามมา
