โครงร่างตำนานคน : อนุทิน ชาญวีรกูล บทเรียน‘โฟกัสภารกิจ’ : โดย การ์ตอง
ทั้งๆ ที่ผ่านมาถือว่าเป็นผู้ที่ยืนอยู่ลำดับต้นๆ ของหัวแถวในคณะรัฐมนตรีที่ประชาชนรู้สึกว่าเอาการเอางาน
ใช้ชีวิตง่ายๆ ไม่เจ้ายศเจ้าอย่าง วางตัวในฐานะสัมผัสได้ทุกชนชั้น
ใช่เลย ! การใช้โซเชียลมีเดียสื่อสารกับสังคมออนไลน์ มีส่วนสำคัญที่ทำให้รองนายกรัฐมนตรีมหาเศรษฐีอย่าง อนุทิน ชาญวีรกูล มีภาพของผู้คลุกคลีกับประชาชนอย่างเป็นธรรมชาติของมนุษย์
เสียงชื่นชมมากมายต่อภารกิจของ “อนุทิน” สัมผัสได้ตลอดเวลาในสังคมโซเชียล แต่จะโพสต์ที่สื่อสารชีวิตและภารกิจเรียกการเข้ามาชื่นชมชื่นชอบจากมิตรสหายและคนทั่วไปแบบเรตติ้งกระฉูดแทบทุกครั้ง
กระทั่งเกิดการระบาดของ “ไวรัสอู่ฮั่น”
ความเปลี่ยนแปลงจึงเกิดขึ้น
แน่นอน ยังมีมิตรรักแฟนคลับจำนวนไม่น้อยที่กดไลค์ กดเลิฟให้กับท่าทีของ “อนุทิน” แต่สิ่งที่แปรเปลี่ยนไปนั่นกลายเป็นส่วนใหญ่ ขณะที่ความคิดความเห็นส่วนใหญ่เป็นไปในทางรุมก่นประณาม
ที่เป็นปรากฏการณ์น่าสะพึง คือ ถ้อยความที่ใช้ในการแสดงความเป็นไปในโลกของสื่อออนไลน์ สะท้อนถึงความรุนแรงในอารมณ์ของผู้แสดงออกอย่างถึงที่สุด
ผิดหวัง โกรธแค้น ขับไล่ ไสส่ง รังเกียจเดียดฉันท์
จนน่าตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ท่าทีต่อ “มหาเศรษฐีเจ้าของภาพจิตอาสา” แปรเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนั้น
หากลองติดตามเข้าในแบบค่อยๆ มองให้เห็นจะพบว่า แท้จริงแล้วเรื่องนี้น่าจะเป็น “บทเรียนในการโฟกัสภารกิจ” ที่ใช้ในการเรียนรู้ได้ดียิ่ง
เริ่มต้นจากการระบาดของ “ไวรัสโคโรนา” ที่ “นครอู่ฮั่น” ประเทศจีน อันต่อมาเรียกให้ง่ายว่า “ไวรัสอู่ฮั่น”
มี 2 มิติอยู่ในการระบาดครั้งนี้
หนึ่ง “ความร้ายแรงที่เป็นจริง” และสอง “ความร้ายแรงที่ประชาชนสะพึงกลัว”
ในความเป็นจริงนั้น อัตราการระบาดที่ปรากฏข้อมูลออกมาอย่างเป็นทางการไม่มากนัก โดยเฉพาะอัตราการเสียชีวิต อันสะท้อนความร้ายกาจของเชื้อไวรัสชนิดนี้ยังอยู่ในความเชื่อมั่นของคนในวงการแพทย์ว่า “เอาอยู่” อันหมายถึง “ควบคุมได้”
เมื่อฟังข้อมูลจากส่วนนี้ ย่อมทำให้เกิดความคิดว่าไม่น่าห่วงอะไรมากนัก
แต่ในอีกมิติหนึ่ง การระบาดครั้งนี้มีเรื่องราวหลายอย่างที่ทำให้เกิดความเชื่อว่า ข้อมูลอย่างเป็นทางการเหล่านั้นมีบางอย่างที่ปกปิดไม่ให้ผู้คนรู้ถึงความรุนแรงที่เป็นจริง
ไม่ว่าจะเป็นจีนเร่งสร้างโรงพยาบาลเฉพาะโดยลงทุนด้วยงบประมาณสูง ปิดเมืองให้ประชาชนอยู่กับที่ ข่าวอย่างไม่เป็นทางการเผยแพร่ออกมาถึงสภาพชีวิตชวนให้หวาดกลัว การจากพราก การทำงานอย่างหนักของแพทย์และอื่นๆ
เรื่องราวเหล่านี้ กลับความเป็นจริงอย่างเป็นทางการลงแทบหมดสิ้น
ซึ่งเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ที่ขับเคลื่อนชีวิตด้วยสัญญาตญาณปกป้อง ป้องกันตัวเองจากภัยทุกชนิด
และตรงนี้เองที่เป็นจุดเปลี่ยนของภาพลักษณ์ “อนุทิน”
ในฐานะ “รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข” ย่อมเป็นธรรมดาที่ประชาชนย่อมคาดหวังว่าจะเป็นที่พึ่งพาให้พ้นความหวาดกลัว
นั่นหมายถึงต้องการเห็นบทบาทของ “รัฐมนตรีที่ห่วงใย ช่วยนำพาให้พ้นจากสถานการณ์ที่ตัวเองกลัว” อันหมายถึงต้องการให้ “โฟกัสที่ภารกิจ” ในแบบเตรียมทีมแพทย์ พร้อมคิดหาทางรับผิดอย่างเข้มแข็ง ไว้ใจได้ว่าจะช่วยให้ชีวิตปลอดภัยจากโรคร้ายที่ทุกคนรับรู้ว่ากำลังระบาดหนัก
แต่กลับกลายเป็นว่า ในฐานะ “รองนายกรัฐมนตรี” ที่อำนาจการดูแลสุขภาพของประชาชนอยู่ในมือ กลับไปเล่นกับ “เฟคนิวส์” หรือข่าวที่เกินเลยจากความเป็นจริง
โฟกัสกับ “ภารกิจโจมตีคนปล่อยข่าว” โดยให้น้ำหนักกับภารกิจที่ควรจะทำไว้น้อยอย่างยิ่ง
และกระแสที่เกิดขึ้นกับ “รองนายกรัฐมนตรีมหาเศรษฐี” ที่เคยมีภาพ “ติดดินคลุกคลีอยู่กับชีวิตปกติของประชาชน” จึงเป็นบทเรียนสำคัญของการ “โฟกัสภารกิจ” ที่ผู้มีหน้าที่ทุกคนควรเก็บไว้ศึกษาต่อไป
การ์ตอง
