สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ วันที่ 29 กุมภาพันธ์ 2563 : โดย ขรัวตาขำ
โลกใช้จ่ายเกินตัวมาห้วงระยะเวลาหนึ่ง
ทั้งที่ยังไม่เหลือบ่ากว่าแรงในความขาดแคลน
เศรษฐกิจ การเมือง สังคม
ยึดโยงจ่ายกันวินาศสันตะโร ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ไม่มีจ่ายก็จ่ายตามเขา
เห็นช้างขี้ ขี้ตามอย่างหนู ก็ ยังเอา
อีหรอบนี้ จะมีอะไรไปเหลือ
เคยล้นเหลือเฟือฟายอยู่บ้าง ก็ใช้จ่ายไม่เป็น
ความมั่งมีที่ติดหลอกตาอยู่ จ่ายจนกระทั่งยากจน
ใครจะไปคิดว่า วันหนึ่งสายลม แสงแดด สายน้ำ จะแผลงฤทธิ์ปลิดชีพสัตว์มนุษย์ไม่เลือกวัยได้
หลายคนสวดมนต์ภาวนาว่า สถานีข้างหน้าที่กำลังจะเกือบถึง ขอให้มาถึงช้าหน่อย
ระหว่างนี้ อยากปรับปรุง เปลี่ยนแปลงแก้ไขให้ทันการณ์กับหวัดในอากาศ, อากาศเป็นพิษ, น้ำแล้งแห้งขอด, ความยากจนข้นแค้นประดามีบ้างก่อน
ประสาโลกน่าสงสารส่วนของเรา
ขณะที่โลกส่วนต่างๆ เขาเจ็บป่วยตามปกติ
แต่ที่นี่ ตรงนี้ ทำไมถึงเจ็บปวดมากกว่าเขา ใกล้ตายยิ่งกว่าเขา
ความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ ส่งผลถึงเพียงนี้เทียวหรือ
ถ้าความเปลี่ยนแปลงไม่ผิดรูปผิดรอย
ประมุขฝ่ายบริหารคนต่อไปจะต้องอดทน อดกลั้น สร้างศรัทธา ให้เกิดขึ้นภายในประเทศให้ได้ก่อน ความเชื่อถือของต่างประเทศ คืองานต่อเนื่องติดกัน
ไม่มีศรัทธาจากโลกใบนี้ ก็ไม่มีความหวังในอนาคต
ฝ่ายบริหารทั้งคณะ ทุกส่วน ทุกภาค ต้องร้องเพลงสุจริตรื่นเริงทั้งหมด เป็นเหี้ย เป็นตะกวด แม้แต่รายเดียวก็พัง
กว่าจะเรียกร้องศรัทธานี้คืนมาได้
3 ปี 5 ปี ข้างหน้าพอไหม?
ไม่พอ ก็ต้องบอกเพื่อนร่วมชาติตรงๆ ด้วยว่า
เจ็บนี้เจ็บนาน
มีชีวิตให้อยู่ได้ตามควรแก่อัตภาพเป็นทางออกทางเดียวที่เหลืออยู่
ทางอื่นมองไม่เห็น
และนี่คือ ผลของการกระทำ
ที่ช่วยกันใช้จ่ายล่วงหน้าเกินตัว
ระหว่างใช้จ่าย
ก็ใช้อย่างเห็นแก่ตัว
เห็นแก่ได้
ไม่เห็นถึงคนส่วนใหญ่
เกาะติดทุกสถานการณ์จาก Line@matichon ได้ที่นี่
