ไม่ว่าจะ “เจตนา” หรือไม่ ไม่ว่าจะ “ต้องการ” หรือไม่
แต่ก็ต้องยอมรับสถานะแห่ง”ร่าง”รัฐธรรมนูญได้กลายเป็น “กระแส” ไปแล้ว
แสงแห่ง “สปอตไลต์” ย่อม “ฉายจับ”
พาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ไม่ว่า “หัวขาวดำ” ไม่ว่า “หัวสี”
ล้วนกระหึ่มด้วยประเด็น “รัฐธรรมนูญ”
แม้กระทั่ง “ฟุตบอลประเพณี” ก็ไม่มี “เว้น”
ความหวั่นไหวของคสช. ความหวั่นไหวของทหาร
ความหวั่นไหวของตำรวจมิได้อยู่นอกเหนือความคาดหมาย
เพราะเป็นเรื่องของ”ธรรมศาสตร์” เพราะเป็นเรื่องของ”จุฬาฯ”
ทุกปีก็ล้วนมีเรื่อง “การเมือง” เข้ามาเกี่ยวข้อง ยึดโยง
ทั้งการชูป้าย การเดินแถว และการแปรอักษร
การเมืองตอนนี้จะมีอะไรร้อนยิ่งไปกว่า “รัฐธรรมนูญ”
แม้ขั้นตอนใน “เบื้องต้น” ยังไม่สามารถสรุปได้ว่า
กระแสอะไรระหว่าง “รับ” และ “ไม่รับ” จะอยู่ในลักษณะ “ครอบงำ”
แต่ก็หนีไม่พ้นเรื่องของ”รัฐธรรมนูญ”แน่นอน
ความคิดที่จะเอา “มาตรา 44” ของรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราว มาสยบ มาปิดกั้น การเคลื่อนไหว
“เลิก” ได้เลย
หากสรุป “บทเรียน” จากกรณีทุจริตในโครงการก่อสร้างอุทยานราชภักดิ์ก็น่าจะได้ “คำตอบ”
คำตอบก็คือ “ยาก” และ “ยากส์”อย่างยิ่ง
ถามว่า “ขอนแก่นโมเดล 2” ได้ผลอย่างไร
ถามว่าการสกัดที่ “ตลาดมหาชัย”ใหม่ได้ผลอย่างไร
ถามว่าการสกัดที่”สถานีบ้านโป่ง”ได้ผลอย่างไร
“เหลว” และ “เละ”
ที่อยากให้จบ กลับไม่จบ เข้าทำนองไม่ได้สรุปบทเรียนจากหลักการ”รักยาว บั่น รักสั้น ต่อ”แต่โบราณ
เพราะ “ฝืน” และ”ขืน”ความรู้สึกของ “สังคม”
ความพยายามในการทำให้ “ทุจริตอุทยานราชภักดิ์”จบง่ายๆ
กลับกลายเป็น”เรื่องยาว”ก็เห็นกันอยู่แล้ว
อย่านำมาใช้กับ “รัฐธรรมนูญ” อย่างเด็ดขาด
มีความโน้มเอียง 1 ในทางความคิด ไม่ว่าจะเป็นในด้านที่อยากจะให้ “รับ”
ไม่ว่าจะเป็นในด้านที่อยากจะให้ “ไม่รับ”
คือ อยากจะ “ฟัง” แต่ฝ่ายเดียวของตน
ทั้งๆที่ในความเป็นจริงของสังคม ทั้งๆที่ในความเป็นจริงของการเมือง ล้วนดำเนินไปอย่างน้อยที่สุดก็ 2 ด้านเสมอ
เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ “รับ” สถานเดียว
เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ “ไม่รับ” สถานเดียว
ใครที่เพ้อฝันว่า “ร่าง”รัฐธรรมนูญฉบับ นายมีชัย ฤชุพันธุ์
ดีเลิศประเสริฐศรี ประชาชนต่างชโยโห่ร้องอวยชัย
ขอให้เลิก “เพ้อฝัน” ได้
ใครที่เพ้อฝันว่า “ร่าง”รัฐธรรมนูญฉบับ นายมีชัย ฤชุพันธุ์
เลวทราม ต่ำช้า อัปลักษณ์ วิตถาร ปล้นอำนาจอธิปไตยของปวงชน
ประชาชนจะออกมาต่อต้านและคว่ำอย่างน่าอัปยศอดสู
ขอให้เลิก “เพ้อฝัน” ได้
เพราะมีแนวโน้มและความเป็นไปได้ให้รับรู้และยอมรับอยู่ 2 แนวทางที่ขัดแย้งกัน
1 รับ และ 1 ไม่รับ
นี่คือประเด็นที่จะต้องต่อสู้กันในทางความคิด
นี่คือทิศทางที่จะต้องเคลื่อนไหวและโน้มน้าวในทางสังคม
ไม่มีทาง “ห้าม” ไม่มีทาง “ขัดขวาง”
ดอกไม้แห่ง “ประชาธิปไตย” ที่เปิดกว้าง จะต้องชูช่อ “บานไสว”
ในสังคมไทยอย่างไม่ต้องสงสัย
ยากจะสกัด ยากจะขัดขวาง
