ปรากฏการณ์ที่ผู้คนไปแออัดยัดเยียด ณ สถานีขนส่งจำนวนไม่ต่ำกว่า 8 หมื่นคน เมื่อค่ำวันอาทิตย์ที่ 22 มีนาคม คือ รูปธรรมแห่งความสำเร็จ จากมาตรการ Lock Down อันทรงพลัง
แต่จะเป็นความสำเร็จตาม “เป้าหมาย” ที่กำหนดไว้หรือไม่ ยังน่าสงสัย
เพราะไม่ว่าแถลงจาก นายอนุทิน ชาญวีรกูล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข ไม่ว่าแถลงจาก นพ.บัญชา ค้าของ รองอธิบดีกรมอนามัย นพ.โสภณ เอี่ยมศิริถาวร ผู้อำนวยการกองโรคติดต่อทั่วไป
มิได้ต้องการให้ประชาชน “แห่” กันออกจากกรุงเทพมหานครกระทั่งสถานีขนส่งแทบแตกแบบนั้น หากแต่ต้องการให้ทุกคนอยู่นิ่งกัก ตัวอยู่กับบ้าน
นี่คือเจตนาที่ไม่ขาดเอกภาพกับผลของมาตรการ “เข้ม”
ตามความเห็นของผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์มาจากสมมติฐานที่ผู้ป่วยส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดอยู่ใน กทม. การ Lock Down กทม. 3 สัปดาห์
“เพื่อต้องการให้ทุกคนอยู่นิ่ง” เป็นประกาศจาก นายอนุทิน ชาญวีรกูล
กระนั้น บรรดาผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายก็อาจจะ “พลาด”
พลาดตรงที่ 1 ไม่เข้าใจองค์ประกอบของคนที่เข้ามาอยู่ใน กทม.ซึ่งจำนวนหนึ่งมิได้เป็นคน กทม. หากแต่เป็น “แรงงาน” ทั้งจากต่างจังหวัดและจากประเทศเพื่อนบ้าน
พลาดตรงที่ 1 เมื่อใช้มาตรการ Lock Down โดยไม่มีมาตรการรองรับ พวกเขาย่อมตกงาน ย่อมไม่มีรายได้ การอยู่นิ่งๆ ใน กทม.โดยไม่มีรายได้จึงเป็นอันตราย
เป็นอันตรายพอๆ กับต้องติดเชื้อไวรัสโควิด-19
มาตรการ Lock Down ครั้งนี้ไม่ว่าจะมาจากสมองก้อนโตของใครในรัฐบาล ในกระทรวงสาธารณสุข ในหมู่บรรดาอาจารย์มหาวิทยาลัยทางการแพทย์
แต่ได้มองข้ามหลักแห่งอิทัปปจยา อันเป็นส่วนหนึ่งแห่งปฏิจจสมุปมาท อันเป็นกฎแห่งการเคลื่อนไหวอย่างสำคัญ
นั่นก็คือ มองสรรพสิ่งอย่างหยุดนิ่ง อย่างสถิต ไม่เห็นพลวัต
มองเห็นประชาชนใน กทม.หยุดนิ่ง มองเห็นประชาชนใน กทม.อย่างมิได้เริ่มต้นจากสภาพความเป็นจริง
จึงก่อให้เกิดสภาพการณ์ใหม่อันอยู่เหนือความคาดคิด
