ขรัวตาขำ : เสาร์ที่ 4 เมษายน 2563
การ์ตูนิสต์กระไทหนึ่งแวะมาเยือนสถานีปัจจุบัน ไม่บอกกล่าวล่วงหน้า พร้อมวาดลายเส้นขยุกขยุยเป็นงูอาวุโสไล่ฉกงับตัวเอง เริ่มแต่ปลายหางเป็นต้นมา ถึงที่สุดท้าย…?
ไว้เฉลยตอนจบก็แล้วกันนะจ๊ะ
สงครามโควิด-19 เที่ยวนี้ ยิ่งใหญ่กว่าสงครามโลก เป็นสงครามฆ่าตัดตอนเรื่องต่างๆ โดยตรง โม่พูดพล่ามทำเพลง ไม่สนว่าใครจะพล่ามโวโม้บ้า ใครจะกล้าเสียดสีถากถาง ยิ่งเป็นมนุษย์ชั้นต่ำ ไม่เตรียมตัวเป็นผู้มีใจสูง ไม่รู้เจียมรู้ถ่อม ไม่สมถะสันโดด ไม่เห็นคนเป็นคน ไม่เห็นอะไรเกินกว่าหัวแม่ตีนตัวเอง สงครามโควิด พร้อมเข้าพิชิตทันที
หมู่บ้านเล็กๆ ริมราวป่าเชิงเลนอย่างไทยก็พลอยโดนไปกับเขาด้วย
สงครามฆ่าตัดตอนไงจ๊ะ
……..
ทุกตอนมีเวลากวาดล้างของมันเป็นครั้งเป็นคราว ผู้เล่าเรียนทางด้านนี้ ประเมินว่า 6-12 เดือนจะสร่างซา หรือไม่ก็ทะลุผ่านปีถึงหลายปี น่าเสียดายที่ผู้เชี่ยวชาญและคณะเหล่านี้มิได้เป็นพระเอก
ถูกระดับพระรองหรือผู้ช่วยท้วยส์ๆ แย่งซีนไปต่อหน้าต่อตา มีความรู้แค่หางอึ่งเปิดทางระบาดให้ระบมทั่วภูมิภาคเกิดขึ้น
ลืมตั้งคำถามต่อกันเสียสนิทว่า ระหว่างตอนจบ ขึ้นต้นใหม่จะเริ่มกันฉันใด
สุวรรณภูมิ จะเต็มไปด้วยดอกไม้ทอง ดอกไม้เงิน ในรูปดินน้ำลมไฟต่อไปหรือไม่ จะเปลี่ยนนิสัย? ปรับความรู้ให้ทันโลกทันเหตุการณ์ต่อไปอย่างไร
จิต วิญญาณ อากาศ สิ่งแวดล้อม ขยะ ปฏิกูล รวมไปถึงผังเมือง ความเชื่อถือ ครัทธา จะสร้างให้ยึดถือได้เมื่อไร และจะสร้างกับใคร ที่ไหน
สงครามโรคระบาด โควิด คราวนี้ ทะลวงถึงปอด หัวใจ ตับ ไต ไส้พุง เป็นอสงไขย
ต้านด้วยโฆษณาชวนเชื่อ เป็นยาที่ผิดกาลเทศะหรือเปล่า
บริหารจัดการงานด้วยความเสื่อมของใจและกายนั้น เหลียวมองประเทศเพื่อนบ้านใกล้ๆ บ้าง
สงครามฆ่าตัดตอน ไม่ควรมีเป็นตอนๆ อีกต่อไป
เพราะในการ์ตูน งูกินหาง
เขมือบสุดท้าย
คือ หัวงู
