ยิ่งใกล้ถึงวันที่ 1 พฤษภาคม รัฐบาลยิ่งอยู่บนทาง 2 แพร่งแห่งการ ตัดสินใจว่าจะเอาอะไรมา ”เครื่องวัด” ในความสำเร็จของการต่อสู้กับการแพร่ระบาดของไวรัส โควิด-19
1 เอาความสามารถในการ “จำกัด” หรือ 1 ความสามารถในการ “กำจัด”
จากความสามารถบน 2 เส้นทางนี้หากตัดสินใจโดยไม่เลือกในจุดที่เหมาะสมและดำเนินไปอย่างรักษาความสมดุลอย่างเพียงพอก็จะก่อให้เกิดผลสะเทือนที่แตกต่างกัน
และก่อให้เกิดผลในทางเศรษฐกิจและการเมืองที่แตกต่างกันเช่นเดียวกับกรณีที่รัฐบาลตัดสินใจเลือกเส้นทางการบริหารจัดการในทางเศรษฐกิจที่ผิดพลาดเมื่อเดือนสิงหาคม 2558
แทนที่จะกลายเป็น”ความสำเร็จ”กลับเป็น”ความล้มเหลว”
ต้องยอมรับว่าคสช.ไม่มีความจัดเจนในเรื่องของเศรษฐกิจ ต้องยอมรับว่า พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่มีประสบการณ์ในเรื่อง ของสุขภาพมาก่อน
แต่คสช.และ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา มีประสบการณ์อันเป็นพื้นฐานเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
คือ ประสบการณ์ของทหาร ประสบการณ์ของการทำรัฐประ หาร คือ ประสบการณ์ของความโน้มเอียงไปในทางอำนาจนิยมอันเป็นประสบการณ์ที่มีพื้นฐานในการใช้กำลัง
จึงต้องพึ่ง ม.ร.ว.ปรีดิยาธร เทวกุล จึงต้องพึ่ง นายสมคิด จาตุศรีพิทักษ์ ในเรื่องทางเศรษฐกิจ จึงต้องพึ่ง “อาจารย์หมอ”ที่มีแนวคิดสอดรับและใกล้เคียงกันกับแนวทางการเมือง
จึงมีลักษณะสุดโต่งในทาง”เศรษฐกิจ” จึงมีลักษณะสุดโต่งในทาง”สุขภาพ”
อันเป็นลักษณะ”สุดโต่ง”ซึ่งขาด”ดุลยภาพ”อย่างเหมาะสม
ผลจากการบริหารและจัดการด้านเศรษฐกิจอย่างขาดดุลยภาพนำไปสู่สภาวะอย่างที่เรียกว่า”รวยกระจุก จนกระจาย”ก่อให้เกิด ความเหลื่อมล้ำอย่างรุนแรง
และความเหลื่อมล้ำนี้ก็มีผลตามมาแม้กระทั่งเมื่อประสบกับ การแพร่ระบาดของไวรัส โควิด-19
ภาพที่เห็นอย่างรวดเร็วเกินคาดก็คือ ภาพที่ประชาชนเดือด ร้อนจากความยากไร้ขาดแคลน เกิดขบวนการเข้าแถวรอรับความ ช่วยเหลืออย่างกว้างขวางใหญ่โตในขอบเขตทั่วประเทศ
ไม่ว่าจะเป็นที่เชียงใหม่ ไม่ว่าจะเป็นที่นครราชสีมา ไม่ว่าจะ เป็นที่นครปฐม ไม่ว่าจะเป็นที่ชลบุรี ไม่ว่าจะเป็นที่หาดใหญ่
การแจกเงินแทนที่จะทำ”แต้ม” กลับสร้าง”ความหงุดหงิด”
ความล้มเหลวจากการบริหาร”เศรษฐกิจ”กำลังเป็นภาพเตือนให้ตระหนักถึงความล้มเหลวใหม่จากการบริหาร”ไวรัส”
กลายเป็น”ภาพหลอน”กับรัฐบาลและกับประชาชน
