ไม่ว่าการลุกขึ้นอภิปรายของ นายสมพงษ์ อมรวิวัฒน์ ผู้นำฝ่ายค้าน ไม่ว่าการลุกขึ้นอภิปรายของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร จาก พรรคก้าวไกล
คือบทบาทของ ส.ส.ในฐานะ “ผู้แทนปวงชน” คือการสำแดงพลานุภาพแห่ง “อำนาจนิติบัญญัติ”
แม้จะรู้อยู่เป็นอย่างดีว่า มือเพียง 200 กว่ามือจากพรรคร่วม ฝ่ายค้านไม่สามารถเอาชนะมือเกือบ 300 กว่ามืออันอยู่ในอาณัติ ของฝ่ายรัฐบาลได้
แต่เมื่อเป็นอำนาจแห่ง”อำนาจนิติบัญญัติ”อันอยู่บนพื้นฐาน แห่ง “การเลือกตั้ง”ของประชาชน จึงสามารถสำแดงพลานุภาพแห่งตนออกมาอย่างเป็นที่ประจักษ์
นี่ต่างหากคือความน่ากลัว นี่ต่างหากที่สร้างความสพรึงพรั่นให้เกิดขึ้นในทางการเมือง
แม้ว่าจะมี 250 ส.ว.อยู่ในมือก็ยัง “หวาดกลัว”
ความหวาดกลัวนั้นเองที่ทำให้เกิดความพยายามในการบดขยี้และทำลายในทางการเมือง
ไม่ว่าการเมืองในยุคพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน
เกิดขบวนการอย่างพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย เกิดขบวนการมวลมหาประชาชนแห่งกปปส.เพื่อบรรลุสู่เป้าหมาย ใหญ่คือ “รัฐประหาร”
รัฐประหารเพื่อนำไปสู่การร่าง”รัฐธรรมนูญ”มาเป็นเครื่องมือ รัฐประหารเพื่อจัดวางเครือข่ายแห่งอำนาจผ่าน”องค์กรอิสระ”
และเมื่อเห็นการผงาดขึ้นมาของ”พรรคอนาคตใหม่”จึงจำเป็นต้องนำกระบวนท่าแบบเดียวกับที่เคยกระทำต่อพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน
นำไปสู่การยุบพรรคอนาคตใหม่ นำไปสู่การตัดนักการเมือง อย่าง นายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ นายปิยบุตร แสงกนกกุล น.ส.พรร ณิการ์ วานิช ออกไปจากวงจร
เหมือนที่เคยกระทำกับพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน พรรคเพื่อไทย นายทักษิณ ชินวัตร น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร
ถามว่าสามารถตัดพรรคและคนเหล่านี้ออกไปได้หรือไม่
พลันที่เปิดสภาคนก็เห็นบทบาทของ นายสมพงษ์ อมรวิวัฒน์ แห่งพรรคเพื่อไทย คนก็เห็นบทบาทของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร แห่งพรรคก้าวไกล
พรรคเพื่อไทยอันเป็น”อวตาร”แห่งพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน
พรรคก้าวไกลอันเป็น”อวตาร”แห่งพรรคอนาคตใหม่
บทบาทของ นายสมพงษ์ อมรวิวัฒน์ บทบาทของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร นั่นแหละคือเครื่องยืนยัน
ยืนยัน “ความคิด” ยืนยันถึง”การเมือง”ที่มีพลานุภาพ
