คนที่มีสติเป็นเครื่องกำหนดอยู่บ้าง อยากเห็นความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นของสังคมไทย หลังจากสงครามโควิด-19 ผ่านพ้นไป ซึ่งความจริงยังไม่ผ่าน
เราฝันถึงการส่งออกมโหฬาร ที่ทำให้ตัวเลขพลิกผัน แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ส่งอะไร ไปขายที่ไหน
ขณะเดียวกัน ก็ไม่รู้ว่าจะนำเข้าอะไร ที่คุ้มทุน มีกำไร พออยู่ได้เข้ามาขาย โดยกำลังซื้ออ่อนแอสุดสุด อย่างถึงขนาด
เราฝันเห็นการท่องเที่ยวเกิดขึ้นในชาติ แต่การศึกษาทุกหน่วยทุกเหล่าของเราก็ไม่เคยเน้นวิชาภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ งานบริการ ทุกคนมีหน้าที่บริกรเหมือนกันหมด ประคบประหงมนักท่องเที่ยวเหมือนไข่ในหิน ย้ำความสะดวก ความปลอดภัย ความรื่นเริงมีสาระเป็นพิเศษ
เราคิดถึงความอยู่รอดของปู่ย่าตายายในทางเกษตร คิดถึงเกษตรอุตสาหกรรมที่จะเป็นเงินเป็นทองเฉพาะหน้า คิดถึงพืชสัตว์สวนครัวทุกครัวเรือน แต่ผู้ที่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการ ก็สามารถทำให้น้ำตื้นเขิน น้ำขอดคลอง ภัยแล้ง ขยะและวัชพืชเต็มแม่น้ำลำคลอง เป็นตัวคั่นความฝัน
มีการพูดถึงเรื่องน้ำเป็นอุบาทว์วาจาทุกปีว่า เรียบร้อย ไม่มีปัญหา แต่แท้จริงคือไม่มีปัญญาจะพูด
เราเริ่มมีไฟไหม้ป่าเป็นของแถม จากป่าเริ่มมาชานเมือง ต่างคนต่างทำงานเฉพาะกิจกันจ้าละหวั่น เราชักมีปัญหาขยะทุกมุมเมือง โดยไม่มีใครเอาจริงเอาจังกับมัน ทั้งที่ต้องทำทุกวัน ทำอยู่ชั่วนาตาปี ตราบใดที่ยังมีชุมชนเมืองอยู่ทุกที่และนับวันจะเพิ่มมากขึ้นสงครามโควิด-19 ที่ผ่านมาหมาดๆ ให้ทั้งความหวังและความสิ้นหวังแก่สังคมไทย
บางคนบอกว่า มีการพูดถึงความตาย เอ๊ะ แปลกดีนะ จนก็ตาย รวยก็ตาย อยู่ใกล้กันจัง
หรือบางคนก็น้อยอกน้อยใจว่า อิจฉาพวกมีเงินเดือนประจำ ไม่ค่อยเดือดร้อนอะไรเลย ทั้งที่สตางค์ก็เอาไปจากพวกเรา
บางคนก็ห่วงไปหาถึงตำแหน่งฝ่ายประมุขไปโน่น ว่าเปลี่ยนตัวยากฉิบโผง
ไม่มีตัวเป็นตัวตายแทนเสียด้วย
จะเป็นให้ครบ 500 ปี อยู่คนเดียว
บางคนถามว่า ไม่มีใครแทนใครได้
หมายความว่า พร้อมใจจะไปทั้งหมดหรือไง?
