| ผู้เขียน | โดย ขรัวตาขำ |
|---|
สามัญสำนึกของกาลเวลา เหมือนบอกสั้นๆ เพียงว่า หลังโควิด-19 กระหน่ำโลก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เหลืออยู่ มีแต่จะเลวลง สั้นลง โงหัวไม่ขึ้นมากเข้า
โดยเฉพาะลมหายใจเข้าออกของคน
วงการอยู่ก็ได้ ตายก็ดี เสวนาว่า เกือบทุกประเทศคิดจะคืนกลับเหมือนเก่า ทั้งที่รู้ว่า แค่คิดก็ผิดแล้ว พวกขาดแคลนรายได้
ไม่มีจะกิน คิดถึงการท่องเที่ยวเป็นตัวนำ ขณะที่คนในประเทศไม่ได้เอาใจใส่ เรียนรู้เปรียบเทียบ กายวาจาใจที่จะให้บริการด้วยความเบิกบานไม่เสแสร้ง ทำการท่องเที่ยวให้จีรังยั่งยืน เที่ยวแล้วติดใจติดกายตลอดไป
การเลวลง ลดลงของการท่องเที่ยว เริ่มตั้งแต่ สายการบิน รถไฟ รถยนต์ รถราง การเดินทางมีจำนวนขนาดลดลง ผู้คนอยู่ติดที่รอตาย ค่าใช้จ่ายต่างๆ สูงขึ้น การซื้อความสุขล่วงหน้าเฉพาะหน้าไม่จำเป็น
แน่นอน การซื้อขายต่างๆ ที่เป็นองค์ประกอบ ย่อมต้อยต่ำลงเป็นเงาตามตัว
คำถามมีว่า การท่องเที่ยวจะพึ่งพาโลกประเทศได้เหมือนเก่าหรือ
ทันทีที่เจอะโควิด-19 สามัญสำนึกมิได้บอกเราแต่ต้นดอกหรือว่า โลกเก่าที่มีแต่ค่าใช้จ่ายล่วงหน้าจะไม่กลับมาอีกแล้ว เหลือโลกที่บรรยากาศหุ้มห่อน้อยกว่าเดิม อากาศบริสุทธิ์เหลือน้อยลง ดิน น้ำ ลม ไฟ จำกัดจำเขี่ยมากขึ้น บริหารจัดการด้วยความโง่ เซ่อ บ้า มีแต่จะฉิบหายวายวอดทุกวี่วัน
ยุทธศาสตร์ใต้สำนึกของใครหลายคน คิดถึงต้นทุนของตัวและนึกขึ้นมาได้ว่า คำขวัญ คำปลุกระดม คำปลอบประโลมให้ชาติอยู่ได้ หากเริ่มด้วย ไม่หวั่นหวาด สะอาด ประหยัด ขยัน หรืออะไรที่เป็นข้อปฏิบัติได้จริงทำนองนี้ น่าจะช่วยเสริมเพลงสู้ศึกโควิดได้บ้าง ดีกว่าอยู่เปล่าๆ เผลอเล่นเพลงหอยแซมแดดขึ้นมาได้ไม่เข้าเรื่องเข้าราว
พายุยุทธศาสตร์ของชาติซึ่งไม่ควรมี พังพินาศไปเปล่าๆ ปลี้ๆ
คำขวัญเป็นทรัพย์สินที่ไม่ต้องลงทุน เพราะได้ลงทุนด้วยจิตวิญญาณของผู้บริหารจัดการอยู่แล้ว
เป็นวัตรปฏิบัติ ที่เหมือนออกกำลังกายตามปกติ
เช่น เอาอาการรู้เจียมรู้ถ่อม สู้กับภาวะเศรษฐกิจตกสะเก็ด
เอาความมุมานะ ขยันขันแข็ง สู้กับอาการใกล้ตกงาน
ไม่ใช่เอาความอบอุ่นเจียนตาย ไปอยู่ภายใต้เสื้อคลุมสักหลาด
เอาเพื่อนร่วมชาติที่นิ่งด้วยสติปัญญา ไปพล่ามโวโม้บ้าอย่างไร้สาระ
สงครามโควิด-19 คือ การจัดกาลเทศะให้ถูกเท่านั้น
