| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ : โดย ขรัวตาขำ
ผู้สันทัดกรณีความอยู่รอดเพื่อส่วนรวม ทุบโต๊ะเบาๆ แถลงถึงความอยู่รอดตื้นๆ ว่า การท่องเที่ยว 1 ตลาดอาหาร คาวหวาน ประทับใจ เต็มไปด้วยคุณค่าและคุณภาพ 1 รวมทั้งโครงการสะกดโลก เช่น ขุดคูคอดกระหรือคลองไทย คือ ปาฏิหาริย์สร้างไทยให้เป็นไทยได้ อย่างอื่นยากจะเห็นทาง
แม้แต่เริ่มลงมือทำแต่วานนี้ อีกกี่ปีจะฟื้นก็ไม่รู้
ปรากฏการณ์ช็อกโลกดังกล่าวนี้เท่านั้น ไทยน่าฟื้นตัวได้ ผู้สันทัดกรณีกล่าว
ว่ากันว่า สงครามโควิด-19 เที่ยวนี้ กวาดต้อนโลกไปหาหายนะอยู่ถ่ายเดียว โดยผู้คนต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมและวัตรปฏิบัติไปสู่นิวนอร์มอลทั้งหมด อาจจะแคบลง สั้นลง ดูแลทั่วถึงและต้องสะอาดด้วยไตรทวาร ไม่ใช่เป็นแอบนอร์มอลด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ส่วนรวมก็แย่ มีตั้งแต่แย่รายวัน รายสัปดาห์ ประจำปี หลายปี ติดต่อกัน ถึงย่ำแย่ตลอดภพตลอดชาติกันเลยทีเดียว
ชีวีวิถีใหม่อย่างการท่องเที่ยว นึกได้เล็กๆ ลางๆ ว่า ถ้าเอาภาคตะวันออกเป็นตัวอย่าง อยากเห็น 2 ฟากฝั่งคมนาคม คือชุมชนท่องเที่ยว เป็นย่านอาหารทะเลฟากหนึ่ง เป็นผลไม้ตามฤดูกาลอีกฟากหนึ่ง
ส่วนประกอบสำคัญ นอกจากพื้นที่ก็คือคน ต่างวัยต่างอาชีพต้องเรียนรู้ เรื่องการท่องเที่ยวขั้นพื้นฐานเสมอกันหมด รู้ทั้ง
ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ที่เป็นจริง รู้จักแหล่งน้ำและห้องน้ำ เป็นพนักงานเดินทางที่เป็นผู้ช่วยตำรวจได้ เป็นผู้มีจิตใจรักงานบริการ ไม่โลภโมโทสันกับนักท่องเที่ยว ถือความสะอาด ความปลอดภัย ผู้มาเที่ยวอยู่ในใจของเรา
ชีวีวิถีใหม่ลวกๆ แบบนี้ ลองเอาภาคตะวันออกหรือจังหวัดรองที่ร้อยกันเป็นพวงอย่าง อ่างทอง สิงห์บุรี ชัยนาท อุทัยธานี เป็นตัวอย่าง แต่ละแห่งแต่ละที่ ไม่มีใครเป็นรองใคร เป็นเมืองอู่ข้าวอู่น้ำด้วยกันทั้งนั้น เมืองสมมุติชั้นเอกที่ส่วนกลางเผลอไผลกำหนดต่างหาก ที่สร้างความเหลื่อมล้ำต่อกัน
ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงที่จะเดินทางไปข้างหน้า หรือจะถอยหลังลงคลองเปรอะเปื้อนไปด้วยหนี้สิน เรากำลังเผชิญอยู่กับความจริงที่ใกล้ตาย การเดินทางท่องเที่ยวที่ขยับไม่ออก นับแต่ไม่สะดวกกับการก้าวเดิน ขาดแคลนสินทรัพย์ ไม่มีอารมณ์ต่อการรับรู้ เรียนรู้ หรือจากการสัมผัส
วิถีชีวิตมิได้ใหม่จริง นอกจากตกในกระสุนวิถีโค้งวันต่อวัน
ความอยู่รอดเป็นเพียงความรื่นเริงเหนือริมฝีปาก
เพราะวิถีชีวิตใหม่
ไม่มีอะไรใหม่เลย
