| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ : โดย ขรัวตาขำ
รายได้หลักของไทยพัฒนา ในยามปกติ คือ
ส่งออก (สินค้า) กับการท่องเที่ยว
ครั้นสงครามโควิด-19 กรีธาทัพมาประชิดติดเมือง กวาดต้อนผู้คนป่วยไข้ตายมาก โลกพัฒนายามปกติก็กลายเป็นผิดปกติ
ชีวิตต้องหาวิถีใหม่ให้อยู่รอด
แทบทุกอย่างเปลี่ยนเป็นเล็กและแคบ ความตายเหลือขนาดเท่ากัน ไม่ว่าจนหรือรวยพร้อมสั้นลง
การงานทั้งเล็กทั้งสั้นทั้งแคบทั้งเบา ซ้ำยังต้องสอดส่องดูแล ตรวจตรา ตรึกตรองให้รอบคอบถึงขนาด มีความโปร่งใสเป็นไฟฉายนำร่อง ไม่ใช่วิถีที่เป็นจริงสมตัว วิถีใหม่ก็อาจอับปางเอาง่ายๆ
ลองเอาส่งออกเป็นตัวตั้งดู
จะผลิตอะไรส่งออก ส่งไปที่ไหน ต้องแข่งกับใครเขาบ้าง จะกลับไปเป็นปกติเมื่อไร โอกาสอย่างนั้นเป็นจริงมีหรือ
จะชูการท่องเที่ยวขึ้นใหม่
โลกหยุดการท่องเที่ยวไปโดยอัตโนมัติ
ไปไหนไม่มีความสะดวก
มีแต่ความลำบากลำบนทุรนทุราย
ประการสำคัญ สตางค์ในกระเป๋าผู้คนกลายเป็นเบี้ยน้อยหอยน้อยด้วยกันทั้งสิ้น
ออกนอกบ้านไม่สนุก
อยู่บ้านยังไม่อดตาย และมีโอกาสตายน้อยกว่า
เคยได้จากต่างชาติเกินร้อย กับเวลาที่ดอกเบี้ยธนาคารกำหนด
เหลือไม่ถึง 20 ในกรอบเดียวกัน
อีหรอบนี้ ไทยเที่ยวไทย น่าจะรอดน้อย
ยิ่งผู้รับผิดชอบประเทศชาติ คิดว่าแจกก่อนแล้วจะรอด
นั่นคือ โหมฟืนใส่ไฟชัดๆ
เรามีจุดขายประจำถิ่นมากมาย ไม่ว่าจะสถานที่ที่รื่นร่มรมเยศ อาหารการกินทั้งคาวหวาน การเดินทางปลอดภัยสะดวก เรามีทั้งไอ้ไข่และพญานาค มีธรรมชาติอันน่ามหัศจรรย์ ของดิน น้ำ ลม ไฟ
แต่เราไม่เคยมีให้สม่ำเสมอเลย ก็คือ
เสียงแหกปากของรัฐบาลที่จะดังกรอกหูถึงผู้ว่าราชการจังหวัด และข้ารัฐการทั้งหมด ที่ต้องมีพื้นฐานมัคคุเทศก์โดยสันดานดำรงอยู่
ไทยเที่ยวไทยจะสายเกินไป ถ้าไอ้-อี สายบัวยังลอยชาย
ส่งออกอาจไม่มีที่ยืน ที่ไป ถ้าไอ้ใบ้ทางปัญญายังมัวไหว้ครู
ความลำบากยากจน ค้ำหัวคนทุกครัวเรือนมานานแล้ว
ไม่มีประทีปแห่งความหวัง ทั้งก้นบึ้งและปลายอุโมงค์
