สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ : โดย ขรัวตาขำ
ศักดินานาม ขุนตะแบงตลอดศก ยังดำรงคงอยู่ต่อไป ตราบใดที่ขันธ์ 5 ในกายของบางคน บางเหล่า ปรารถนารับรู้
เรียนรู้ เฉพาะโลกียวิสัยโดยรอบ มิได้ลืมหูลืมตาศึกษาใฝ่รู้ถึงเรื่องอื่นๆ เลย
แม้กระทั่งเพื่อนร่วมชาติของตน
ผู้ด้อยการศึกษาเชิงประจักษ์ทำนองนี้ มักป่วยหรือพิการถาวรโดยไม่รู้ตัว
กินไม่ได้ นอนไม่หลับเป็นนิจศีล
เพ้อเจ้อ ฟุ่งซ่าน แบบควบคุมอาการไม่อยู่
จิตตก อยู่ในภวังค์เยาว์วัย โรคดื้อตาใสก็โดดใส่กำกับ
ตกอยู่ในภวังค์ตามวัย โรคตามใจตัวเองในทางลบก็กำเริบ
สังคมใดข้องติดในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ให้คิดเสมอว่า สังคมนั้นกำลังป่วย ต้องช่วยกันรักษาไปตามมีตามเกิด
อย่าเพิ่งท้อ
ให้มีความหวัง
อย่างน้อยก็พยายามช่วยกันหวังเยอะๆ ว่า ดิน น้ำ ลม ไฟ ประกอบกันเป็นนาม เป็นรูป คือมายาชั่วคราว อยู่ได้ไม่นาน มาแล้วก็ไป ไปแล้วก็มา เป็นเรื่องของสัตว์ชั้นต่ำ
สามัญระดับกลางอย่างเราๆ จับให้ชัดสม่ำเสมอให้ได้ว่า
ทุกนามทุกรูปไม่เที่ยง
เป็นทุกข์มหาทุกข์
เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่มีตัว ไม่มีตนเสียอีก
มายาชั่วครั้งชั่วคราวนี้ หลอกหลอนแต่ระยะนึกว่ายืดยาว เอาเข้าจริงก็สั้นจุ๊ดจู๋ เป็นไม้ดอกแย้มแรกบานแค่วานซืน
มาวันนี้เหี่ยวเฉาเอาดื้อๆ เสียแล้ว
ชีวิตปกติ ชีวิตที่มีสามัญสำนึกเป็นธรรมดาย่อมดำเนินต่อไป ท่ามกลางโรคระบาด ท่ามกลางคนเป็นโรค และท่ามกลางคนป่วยนานาพันธุ์
เราไม่สามารถชนะชาติ ชรา มรณะ ได้
แต่สามารถพ่ายแพ้แก่มิจฉาทิฐิในตัวได้
และจะยังพ่ายแพ้ต่อไป
จนกว่าจะเปิดเปลือกตาตาย
วิญญูชนไม่ควรท้อถอย เมื่อมีอะไรกระทบ
ไม่หวั่นไหวหากมีอะไรมากระแทก
สงบ สำรวมสติเป็นสามัญ
