| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยเชื้อโรคและไวรัส ยุทธศาสตร์แห่งชาติควรจะดำเนินไปสถานใด ความอยู่รอดโดยรวมจึงจะบังเกิด
ยังไม่มีเสียงขานขับจากคนจำนวนน้อย ซึ่งนัยว่าเป็นคณะผู้ปกครอง
แต่กลับมีเสียงของคนไม่ต่ำกว่า 67 ล้านคน ว่ายุทธศาสตร์แห่งชาติต้องประหยัด มัธยัสถ์ ในทุกอย่าง ต้องพอเพียงในสิ่งที่เพียงพอ อยู่กับความจริงในชีวิตจริง ชีวิตที่ฟุ้งเฟ้อ เพ้อเจ้อ หลอกคนอื่นให้หลงใหลได้ปลื้มด้วยจินตนาการจอมปลอม คือ หุบเหวแห่งหายนะ หลุมแห่งมรณะ ทั้งเฉพาะหน้า ระยะกลาง จวบจนระยะยาว
ตัวอย่างที่ทำให้อยู่รอดปลอดภัยอย่างเก่าคือ การท่องเที่ยว และการส่งออก
ถ้าไม่ทำงานให้เล็กลง ใช้เวลามากขึ้น สะดวกปลอดภัย ใสสว่างกระจ่างตายิ่งขึ้น การท่องเที่ยวจะทำสตางค์ให้จริงๆ หรือ
ส่งออก นำเข้าอีกล่ะ เราเคยค้าขายอะไรเป็นหลักเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง นอกจากองค์ประกอบย่อยตามสั่งตามจำนวน ตลาดหยุดต้องการของไม่จำเป็น ไม่ขาดแคลน จะหาสตางค์จากไหน
พลเมืองกว่า 67 ล้านคน จึงห่วงหน้าพะวงหลังว่าคนส่วนใหญ่จะตายหยังเขียด ตายบนความแห้งแล้งในคืนที่เหน็บหนาว
ถ้ายุทธศาสตร์แห่งชาติเดินทางผิด
หรือหยุดเดินทางมานานแล้ว?
แท้ที่จริง เรามีหน้าที่การงานอยู่ด้วยกันทุกคน ตราบใดที่สุขภาพพลานามัยอำนวย
เมื่อมีหน้าที่ ก็ต้องมีความรับผิดชอบ
แผ่นดินของคน 67 ล้านคน ยากแค้นขาดแคลน จนเหลือบ่ากว่าแรงกระนั้นหรือ
หรือเราขาดการบริหารจัดการในทุกส่วนของความรับผิดชอบ
ขาดเป็นยุค เป็นสมัย หายนะ มรณะกันเป็นทอดๆ เลยทีเดียว
โดย ขรัวตาขำ
