เมื่อวันที่ 21 พฤศจิกายน ที่แยกราชประสงค์ เขตปทุมวัน กรุงเทพฯ กลุ่มที่ใช้ชื่อว่า “นักเรียนเลว” ร่วมกับกลุ่ม “ม็อบเฟสต์” และภาคีนักเรียนทั่วประเทศ จัดกิจกรรม #บ๊ายบายไดโนเสาร์ โดยระบุว่า ถ้าสภาผู้แทนราษฎร รับบทไดโนเสาร์ ไม่รับ ไม่รู้ ไม่เปลี่ยนแปลง นักเรียนอย่างเราก็จะเป็นอุกกาบาต พุ่งชนความล้าหลังของผู้ใหญ่ในบ้านเมือง เมื่อเรียกร้องเรื่องการศึกษาแล้วไดโนเสาร์ไม่รับฟัง ก็จะพูดทุกเรื่องที่ไดโนเสาร์ไม่อยากฟัง
โดยมีกลุ่มต่างๆ เข้าร่วมจำนวน 42 กลุ่ม อาทิ บอดินไม่อินเผด็จการ, บดินทร์นนท์จะไม่ทนเผด็จการ เกียมพัฒนาประชาธิปไตย, เด็กหญิงเฟม, เกี๊ยวอุดมเงยหน้าท้าเผด็จการ, สหพันธ์นักเรียนเพชรบูรณ์, กลุ่มเฟมินิสต์ปลดแอก, Voice From Friend, Yoteen, กลุ่มกางกราฟ ฯลฯ ทั้งนี้ กลุ่มนักเรียนเลวและภาคี ได้ย้ายสถานที่จัดกิจกรรมมายังใต้สถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส สยาม
ผู้สื่อข่าวรายงานว่า เมื่อเวลา 18.03 น. เพลง-ตัวแทนนักเรียนหญิง กล่าวปราศรัยหัวข้อ “ใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังม็อบ ?” โดยกล่าวว่า เป็นเพียงนักเรียนธรรมดาที่ได้ฟังคำปราศรัยของรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการ คือคุณณัฏฐพล ทีปสุวรรณ เคยอภิปรายในสภาว่าม็อบนักเรียนต้องมีเบื้องหลังเพราะว่าม็อบไม่ได้ขับรถห้องน้ำมาเอง สุดยอดมาก คาใจมาก อยากรู้จริงๆ ว่าใครกันแน่อยู่เบื้องหลังม็อบนี้ นักเรียนจะปิดราชประสงค์ ปิดสยามได้อย่างไร สงสัยมากจึงไปหาคำตอบ วันนี้จะมาเฉลยข้อสอบบทนี้ให้เพื่อนๆ ประชาชนได้ฟัง
ทั้งนี้ ระหว่างการปราศรัย มีการร้องเพลง “หัว ไล่ ตูด”
เพลงกล่าวต่อว่า ทุกท่านอาจสงสัยว่า หัว ไหล่ ตูด คืออะไร หัวคือ เราเกิดมาต้องพัฒนาการศึกษา จากนั้นเราจะพัฒนาไปยังจุดที่ต้องการ แต่การศึกษาไทยและหลักสูตรไม่ตอบโจทย์ ไม่คู่ควรกับสมองของเยาวชน หลักสูตรการศึกษาไทยมีปัญหา รมต.กระทรวงพยายามยัดอะไรไม่รู้มาให้เรา
ขั้นแรกของเผด็จการคือ การยัดอะไรก็ได้ไม่ให้ประชาชนใช้สมองของตนเอง จะทำอย่างไรให้เด็กศึกษาแล้วรู้ว่า ตัวเองไม่มีสิทธิ มีเสียง มีคุณค่า เป็นมดงานให้เผด็จการต่อไป และที่ผ่านมา คือการยัดเยียดค่านิยม 12 ประการ เขาคิดว่าเราไม่มีสมอง เป็นได้แค่เครื่องจักร ยัดอะไรลงไป ก็จะโตไปตามนั้น คิดว่าป้อนคำสั่งนี้เข้าไป ต้องรักคนนั้น ต้องรักคนนี้ เชื่อฟังอย่างนี้ ถ้าได้ผล คงไม่มีเราในวันนี้
“ปัญหาหัว คือปัญหาของคนที่พยายามกดหัวเรา แต่เราไม่ยอม เพราะเรามีหัว”
เพลงกล่าวอีกว่า มาที่ไหล่ เวลาเด็กจะไปโรงเรียน แต่งชุดนักเรียน สะพายกระเป๋าที่บ่า นี่คือภาระอันหนักอึ้งของนักเรียนไทยว่านักเรียนคนไหนต้องสะพายอะไรบางอย่างไว้ที่บ่า ที่ผู้ใหญ่คาดหวังให้เราเป็น ให้เราสอบติด คาดหวังว่าเด็กจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ แต่โรงเรียนพึ่งพาไม่ได้ เด็กที่ได้เรียน 8 ชั่วโมงเต็ม โชคดี เพราะครู ถูกดึงไปด้วยภาระการงาน โรงเรียนสีเขียว สีม่วง สีเต็มไปหมด มีภาระงานที่ไม่ใช่การสอน อ่านหนังสือไป ทำแบบฝึกหัดไป แต่ไม่ได้มีคุณค่าอะไร สุดท้ายต้องเดินเข้าตึกไปเรียนพิเศษ แรกๆ มีแต่มัธยม ไปๆ มาๆ มีเด็กประถม นี่คือปัญหาของคนที่พอมีจ่าย เม็ดเงินไหลเข้ากวดวิชาเยอะมาก ติวเตอร์มีเงินมากถึงขั้นซื้อตึกได้ แต่ยังมีอีก 65 เปอร์เซ็นต์ที่ไม่มีโอกาส กำหนดว่าการศึกษาคือหน้าที่ของรัฐ แต่รัฐเคยทำหน้าที่ตัวเองหรือไม่
สุดท้าย ตูด เวลาเราไปโรงเรียน ทำอะไรขัดใจครู โดนตีที่ก้น คือปัญหาการละเมิดสิทธิ เราเกิดมาเป็นประชาชน พร้อมสิทธิ เสรีภาพ ใครละเมิดไม่ได้ กฎหมายสูงสุดของประเทศกำหนดไว้ว่าเรามีเสรีภาพ แต่สิ่งที่เกิดคือผู้มีอำนาจในกระทรวง กำหนดว่าต้องตัดผมแบบนี้ แต่งตัวแบบนี้ ถ้าไม่ทำตาม ลงโทษได้
“กฎกระทรวงเป็นกฎลำดับชั้นที่ต่ำมาก แต่ว่าสามารถถือเหนือกฎหมายสูงสุดของประเทศได้ ทำทุกอย่างให้ศักดิ์สิทธิ์ แต่รัฐธรรมนูญ กฎหมายสูงสุดของประเทศไม่ศักดิ์สิทธิ์ นี่คือ เบื้องหลังม็อบ รัฐธรรมนูญที่กดหัว ใครขัดขืนเจตจำนงประชาชน ใครที่เมื่อประชาชนทำตามกติกา ลงชื่อ ถ่ายบัตรเอกสารประชาชน เสนอชื่อ ถูกคว่ำ ดิฉันคิดว่า เครื่องซีรอกซ์ของไอลอว์ ทำงานหนักกว่ารัฐมนตรีอีก และสิ่งที่ ส.ส. ส.ว. คนเหล่านั้นทำ คือล้มล้างรัฐธรรมนูญของประชาชน เราจึงต้องออกมาแสดงพลังว่า เราไม่พอใจต่อสิ่งนี้”
เพลง กล่าวต่อไปว่า “หนึ่งในคนที่ลงมติไม่ยอมรับการแก้ไข คือคุณณัฏฐพล คุณนั่นแหละคือเบื้องหลังม็อบ เด็กและประชาชนคือส่วนเดียวกัน แต่ถูกจำกัดด้วยกฎหมาย ไม่สามารถลงประชามติได้ ดังนั้น รัฐธรรมนูญฉบับใหม่ เด็กต้องมีส่วนร่วมสร้าง ขอเผด็จการจงพินาศ ประชาราษฎร์จงเจริญ ขอให้เรามีชัย และมีร่างรัฐธรรมนูญใหม่ไปพร้อมกัน”
