เส้นทาง กรรมการสมานฉันท์ เส้นทางสายเดียว สู่เกี่ยวก้อย
แรกที่พรรคประชาธิปัตย์โดย นายจุรินทร์ ลักษณวิศิษฎ์ หัวหน้าพรรคลุกขึ้นเสนอต่อที่ประชุมรัฐสภาให้มีการแต่งตั้งคณะกรรมการสมานฉันท์ และมีการขานรับอย่างคึกคัก
สังคมเปี่ยมด้วยความหวังว่านี่จะเป็น ‘ทางออก’ หนึ่งซึ่งทรง ความหมายยิ่งในท่ามกลางความขัดแย้ง
แรกที่ที่ประชุมมอบหมายให้ นายชวน หลีกภัย ในฐานะประธานรัฐสภารับไปดำเนินการเพื่อหาทางจัดตั้งคณะกรรมการร่วม กับสถาบันพระปกเกล้า
สังคมยิ่งเปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นว่า ด้วยบารมีและเครดิตทางการเมืองของ นายชวน หลีกภัย จะทำให้คณะกรรมการออกมาดี
ยิ่งเมื่อ นายชวน หลีกภัย ต่อสายไปยังอดีตนายกรัฐมนตรี ไม่ว่าจะเป็น นายอานันท์ ปันยารชุน พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ์ นายสมชาย วงศ์สวัสดิ์ พล.อ.สรยุทธ์ จุลานนท์ เป็นต้น
ยิ่งทำให้ภาพ ‘คณะกรรมการ’ ออกมาชวนให้ ‘ศรัทธา’
แต่แล้วเมื่อรายชื่อคณะกรรมการปรากฏขึ้นคนแล้วคนเล่าสังคมก็เริ่มห่อเหี่ยวและสิ้นความคาดหวังลงเป็นลำดับ
ที่ นายชวน หลีกภัย เคยเคลื่อนไหวเพื่อต่อสายไปยังอดีตนายกรัฐมนตรีและที่มีหลายคนออกมาขานรับอย่างอบอุ่น ปรากฏ ว่า เมื่อมีการแต่งตั้งเข้าจริง
รายชื่อกลับเริ่มจาก พล.อ.ชัยชาญ ช้างมงคล ตามด้วยชื่อของ นายวัลลภ ตังคณานุรักษ์
ไม่มีรายชื่อ ‘อดีต’ นายกรัฐมนตรี ไม่ว่าจะ นายอานันท์ ปันยารชุน ไม่ว่าจะ พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ์ ไม่ว่าจะ นายสมชาย วงศ์สวัสดิ์ แม้แต่คนเดียว
แม้รายชื่อของ นายสุริชัย หวันแก้ว หรือ นายวันชัย วัฒนศัพท์ จะสร้างความเชื่อมั่นขึ้นมาได้ในฐานะนักสันติศึกษาและทำงานภาค ประชาชนมาอย่างยาวนาน
กระนั้น ปัจจัยสำคัญก็คือ ไม่มีตัวแทน ‘ฝ่ายค้าน’ แม้แต่ผู้เดียว
เมื่อปัจจัยของฝ่ายค้านอันเป็นคู่ความขัดแย้งขาดหายไปในที่สุดแนวโน้มที่จะเป็นบทสรุปที่ ‘น้องเกี่ยวก้อย’ ก็เป็นไปได้สูงยิ่ง
เส้นทางแห่งการผลักดันอันเปี่ยมด้วยความปรารถนาดีซึ่งมาจากพรรคประชาธิปัตย์และขับเคลื่อนผ่าน นายชวน หลีกภัย ตัวแทนของรัฐสภาจึงดำเนินไปในกระสวนแบบคนละเรื่องเดียวกัน
เป็นไปในท่วงทำนองอันสรุปได้ว่าเริ่มต้นอย่างที่เห็นว่าเป็นลำไม้ไผ่ แต่บั้นปลายท้ายสุดทำท่าว่าอาจจะเป็นอย่างอื่น
เพราะนี่คือเส้นทางที่ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ เคยเดิน
เป็นการเดินโดยมีเงาร่าง พล.อ.ชัยชาญ ช้างมงคล ยืนเรียงอยู่ เคียงข้างด้วยความอบอุ่น
