ต้องยอมรับว่า “เบื้องต้น” กรณีวินาศกรรม 17 จุด 7 จังหวัดภาคใต้ตอนบนระหว่างวันที่ 11-12 สิงหาคม
ละม้ายกับกรณีวางระเบิด “ราชประสงค์”
เหมือนตรงที่เมื่อกัมปนาทแห่งระเบิดดังขึ้นมีการชี้นำมาจากบางฝ่าย บางกลุ่ม
ชี้นำให้เป็นเรื่อง “การเมือง”
ทั้งยังเป็นการเมืองอันเป็นปัญหามาตั้งแต่ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 และเป็นปัญหามาตั้งแต่ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2559
นั่นก็คือ การชี้นิ้วไปยัง “ทักษิณ”
ไม่ว่าตัวละครเมื่อเดือนสิงหาคม 2558 ไม่ว่าตัวละครเมื่อเดือนสิงหาคม 2559
ก็ “เหมียนเดิม” เป็น”คนหน้าเดิม”
ประเด็นอยู่ที่ว่า เจ้าหน้าที่ “ตำรวจ” เป็น “มืออาชีพ” หรือไม่ในด้านการสืบสวน สอบสวน
เรื่องนี้ พล.ต.อ.จักรทิพย์ ชัยจินดา รู้ดี
ที่ พล.ต.อ.จักรทิพย์ ชัยจินดา รู้ดีเพราะว่ามีประสบการณ์ มีบทเรียน ในการสืบสวนและสอบสวนมาหลายครั้ง
โดยเฉพาะคดีระเบิดศาลท้าวมหาพรหม
เมื่อตำรวจมั่นแน่วในหลักการสืบสวนและสอบสวนโดยยึดกุม “หลักฐาน”
ปรากฏเบาะแสมาจาก “ต่างประเทศ”
ยิ่งสืบสวน ยิ่งเห็นเด่นชัดกระทั่งสามารถจับกุมตัว “ผู้ต้องหา” ได้จำนวนหนึ่ง
สร้างความโล่งใจให้กับ “ประชาชน”
กระนั้น คดีวางระเบิดศาลท้าวมหาพรหมก็ปรากฏตำหนิและรอบไฝฝ้าขึ้นมา
เมื่อมีคนจับ “ไอ้อ๊อด” เข้ามา “แจม”
ถามว่าทำไมต้องมี “ไอ้อ๊อด” เข้ามามีส่วนร่วมกับปฏิบัติการของชาวอุยกูร์
เพราะต้องการยืนยันตาม “ธง”
นั่นก็คือ โยง “ไอ้อ๊อด” เข้ากับคนเสื้อแดงและพาดพิงไปยังพรรคเพื่อไทย
แต่แทนที่จะประสบผลสำเร็จกลับ “ด้าน”
ยิ่ง ดร.วีรพงษ์ รามางกูร เล่าตำนาน “ไอ้อ๊อด” อย่างมากด้วยสีสัน
ยิ่งทำให้หัวร่อกันสนั่นเมือง
น่าสนใจก็ตรงที่กรณีก่อวินาศกรรม 17 จุด 7 จังหวัดภาคใต้ตอนบน ปรากฏร่องรอยในแบบของ “ไอ้อ๊อด” มาตั้งแต่ต้น
เห็นได้จากกรณี นายศักรินทร์ คฤหัสถ์
เห็นได้จากกรณี การพยายาม “โยง” 17 หมายจับในกลุ่มแนวร่วมปฏิวัติประชาธิปไตย (นปป.) เข้ามาเป็นอีกตัวละคร
เชื่อมเข้ากับ BRN อย่างมากด้วยสีสัน
