ไม่ว่า “ยุทธวิธี” อันมาจากพรรคเพื่อไทย ไม่ว่า “ยุทธวิธี” อันมาจากพรรคประชาธิปัตย์
“คล้ายกัน”(อีกแล้ว)
ก็คือ เมื่อร่างรัฐธรรมนูญผ่านความเห็นชอบจาก”ประชามติ” อย่างท่วมท้นเมื่อวันที่ 7 สิงหาคม
ก็ “ยอมรับ”
ขณะเดียวกัน การยอมรับในที่นี้คือ 1 ยอมรับในผลและการตัดสินใจของประชาชน
แต่มิได้ยอมรับต่อ “ร่างรัฐธรรมนูญ”
หากประเมินจากท่าทีของ นายสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล ประสานเข้ากับท่าทีของ นายนิพิฎฐ์ อินทรสมบัติ
จะเห็นว่า “ตรงกัน”
เท่ากับเป็นการเปิด “ไฟเขียว” ให้กระบวนการของร่างรัฐธรรมนูญ “ผ่านตลอด”
ทุกอย่างจึงเหมือนกับดำเนินไปอย่าง “ฉลุย”
ถามว่า “ชัยชนะ” จากประชามติเมื่อวันที่ 7 สิงหาคม ถือได้ว่าเป็นชัยชนะอย่างเบ็ดเสร็จ เด็ดขาด หรือไม่
หลายคนอาจ “มอง” อย่างนั้น
สัมผัสได้จากอาการของ นายไพบูลย์ นิติตะวัน และ นพ.มโน เลาหวณิช
สัมผัสได้จากอาการของ นายสมชาย แสวงการ
นั่นก็คือ การขยายผลไปสู่การจัดตั้ง “พรรคการเมือง” นั่นก็คือ การขยายผลไปสู่กรอบแห่ง “คำถามพ่วง”
ทุกอย่างล้วนเพื่อ นายกรัฐมนตรี “คนนอก”
ทุกอย่างล้วนเพื่อการเคลียร์ “พื้นที่”ทางการเมืองไว้สำหรับ ใครบางคน
นั่นก็คือ “ใครคนหนึ่ง” ใครคนนั้น
จะประเมินว่ากรณีประชามติวันที่ 7 สิงหาคมหรือไม่จะต้องประเมินจาก “ความเป็นจริง”
ความเป็นจริงของการแก้ไขเพิ่มเติม”ร่างรัฐธรรมนูญ”
ความเป็นจริงของการรวบรวม “สรรพกำลัง” เพื่อแวดล้อมอยู่โดยรอบ “พรรคประชาชนปฏิรูป”
เหมือนกับจะ “ราบรื่น” แต่ก็ “ไม่ใช่”
ตลอด 2 รายทางภายหลัง “ประชามติ” จึงมากไปด้วย “กับดัก” ทางการเมือง
ถามว่าวางเอาไว้โดย พรรคเพื่อไทย พรรคประชาธิปัตย์ หรือ
นายไพบูลย์ นิติตะวัน ย่อมตอบได้ว่าไม่ใช่ นายสมชาย แสวง การ ย่อมตอบได้ว่าไม่ใช่
เป็นตัว “ร่างรัฐธรรมนูญ” ต่างหาก
เป็นตัวคณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญต่างหาก เป็นเป้าหมายที่กำหนดเอาไว้ในการต่อท่อแห่งอำนาจ ต่างหาก
มิใช่พรรคเพื่อไทย มิใช่พรรคประชาธิปัตย์
