สถานะ เกียรติภูมิ รัฐธรรมนูญ สู่สถานะ ประยุทธ์ จันทร์โอชา
รัฐธรรมนูญ พ.ศ.2560 อันเป็นผลผลิตแห่งรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษ ภาคม 2557 และได้บทสรุปอันเฉียบคมยิ่งจากกลางที่ประชุมพรรค พลังประชารัฐว่าเป็นรัฐธรรมนูญที่ DESIGN เพื่อพวกเรา
กำลังสำแดง ‘ปัญหา’ ขัดแย้งสร้างความแตกแยกในทางการเมืองให้เป็นที่ปรากฏ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นผลสะเทือนสะท้อนในเชิง ‘การทหาร’
หากมองจากพื้นฐานในทางการเมือง ผลจากการประกาศและบังคับใช้รัฐธรรมนูญเมื่อเดือนเมษายน 2560 เป็นต้นมา เหมือนกับทุกอย่างจะเป็นผลดีกับคสช.
รูปธรรมเด่นชัดอย่างยิ่งที่สุดภายหลังผ่านกระบวนการเลือกตั้ง เมื่อเดือนมีนาคม 2562 เป็นต้นมาก็คือ ความสำเร็จในการสืบทอดอำนาจจากที่ทำรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557
นั่นก็คือ ไม่ว่าจะมองผ่าน 250 ส.ว. ไม่ว่าจะมองผ่านการรวบรวม ส.ส.โดยพรรคพลังประชารัฐชัยชนะเป็นของคสช.
พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ได้เป็น ‘นายกรัฐมนตรี’
ไม่ว่าจะมองจากด้าน พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่ว่าจะมองจาก ด้าน พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไม่ว่าจะมองจากด้าน พล.อ.อนุพงษ์ เผ่าจินดา ซึ่งล้วนเป็น ‘นักการทหาร’
นี่คือความสำเร็จ นี่คือชัยชนะ นี่คือการยึดกุม นี่คือผลอันแสดง ให้เห็นพลังแห่งการเผด็จศึก
ถือว่าเป็นการรุกและเป็นการรุกอย่างต่อเนื่อง
กระนั้น คำถามก็คือ นับแต่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ใช้รัฐ ธรรมนูญนี้ในการรุกและยึดกุมชัยชนะครั้งแล้วครั้งเล่าได้ทำให้รัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ดำรงอยู่อย่างมีเอกภาพ
สร้างความสำเร็จอย่างงดงาม นั่นก็คือ ก่อให้เกิดความสงบสยบยอมอย่างราบคาบ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายค้านในสภาผู้แทนราษฎร และประชาชนที่อยู่ภายใต้การปกครองหรือไม่
ผลก็คือความสงบอาจเหมือน ‘ราบคาบ’ แต่ ‘ไม่เรียบร้อย’
แม้เมื่อมีการนำเอากระบวนการแก้ไขรัฐธรรมนูญให้ศาลวินิจฉัย เอกภาพในทางความคิดก็ยังไม่บังเกิด
คำถามที่มีต่อรัฐธรรมนูญไม่เพียงแต่มีผลในความสงสัยต่อสถานะ ของรัฐบาลอันเป็นผู้มีส่วนในการร่างรัฐธรรมนูญเท่านั้น หากแต่ยังมี ความสงสัยไปยัง ‘ศาลรัฐธรรมนูญ’ มากขึ้นรุนแรงกว้างขวางขึ้น
ทำท่าว่าที่คิดว่าเป็น ‘รายรับ’ อาจกลับเป็น ‘รายจ่าย’ ที่คิดว่าเป็น ‘การรุก’ อาจกลับเป็น ‘การตั้งรับ’
