เหมือนกับสัญญาณอันส่งมาจาก ”ภายใน” พรรคประชาธิปัตย์โดย นายอันวาร์ ซาและ จะเป็นสัญญาณ “เก่า” จากคนหน้าเดิมและกลุ่มเดิม
แต่หากดูจากองค์ประกอบทางการเมืองไม่ว่าจะจากสถานการณ์ ”โควิด” ไม่ว่าจะสถานการณ์ ”ธรรมนัส”
และประสานเข้ากับ “จิตเดิมแท้” อันเป็นตัวตนอย่างที่สรุปอย่าง รวบรัดในความเป็น ”พรรคประชาธิปัตย์” ที่สะสมมาอย่างยาวนานตั้ง แต่ยุค นายควง อภัยวงศ์ กระทั่ง นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
นี่ย่อมเป็นสัญญาณ ”อันตราย” เป็นเหมือน “หวอด” ในทางอารมณ์และในทางความคิด ที่ก่อรูปของพรรคประชาธิปัตย์มาตั้งแต่เมื่อเดือนเมษายน 2489
เป็นสัญญาณแห่งการเอาตัวรอดในทางการเมืองที่พร้อมจะผละและตีตัวออกต่างหากจาก ”เรือแป๊ะ”
คนที่เพิ่งเริ่มก้าวเข้าสู่พื้นที่ทางการเมืองระดับ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา หรือ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ อาจยังไม่ ”กระสา” แต่สำหรับระดับ นายวิษณุ เครืองาม ย่อมดวงตาเห็นธรรมแจ่มแจ้ง
คำถามก็คือ ผลงานในการบริหารจัดการปัญหาการแพร่ระบาดของไวรัสโควิด ในมือ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา จากเดือนมีนาคม 2563 มายังเดือนพฤษภาคม 2564 เป็นอย่างไร
เพียงเห็นอาการซึ่งบ่งบอกสภาวะ ”เขื่อนแตก” ในเรื่องของวัคซีน “ทางเลือก” ก็แจ่มชัดอย่างยิ่งว่าเป็นอย่างไร
แทบไม่ต้องบรรยายถึงการปะทุขึ้นมาของความขัดแย้งแตกแยกกระทั่งไม่อาจเก็บอารมณ์อยู่ ไม่ว่าจะจาก ”สิระ” ไม่ว่าจะจาก ”เหรียญทอง” ก็เด่นชัด
ยิ่งเมื่อสัมผัสในอารมณ์ ”ร่วม” ทางสังคมต่อกรณีของ ร.อ.ธรรมนัส พรหมเผ่า ที่สะสมมาตั้งแต่ยอดคำเท่ ”มันคือแป้ง” กลางรัฐสภา
มีหรือที่นักการเมืองระดับ ”เก๋าเกม” ภายในพรรคประชาธิปัตย์จะมองอนาคตของรัฐบาล พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไม่ออก
ท่าทีจาก ”ภายใน” พรรคประชาธิปัตย์ จึงเท่ากับเป็น “สัญญาณ” อันคมแหลมยิ่งในทางการเมือง มิได้เป็นการแสดงออกเพียง 1 คน และอย่างเป็นเอกเทศแน่นอน
นี่คือสัญชาตญาณแห่งการเอาตัวรอดหากประเมินความเป็น “สัตว์การเมือง” ของพรรคประชาธิปัตย์ ได้ถูกต้องตามความเป็นจริง
เดือนพฤษภาคมคือเดือนแห่งความร้อนแรงของ ”รัฐบาล”
