| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ช่องว่างของความเจ็บป่วย (ด้วยโรคหวัด) และความตายเปิดกว้างถ่างขาออกไป ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อยาสกัดความเจ็บไข้ไม่มาตามเวลา
เห็นเงาๆ ว่าช่องว่างถ่างออกจนน่ากลัวอยู่ตรงนี้
ตรงที่ ความเจ็บป่วย ความตาย ระบาดระเบิดมากขึ้น
ยิ่งการรักษาพยาบาล บุคลากรผู้ต้องรับผิดชอบตามวิชาชีพ อ่อนด้อยถอยแรงเหนื่อยล้าไปตามความจริง
ความเจ็บป่วยและความตายก็ยิ่งกระพือโหม
มีคำถามอึงคะนึงว่า แล้วจะทำยังไงกัน?
แถมประมุขฝ่ายกระไทหนึ่ง ประกาศเปิดประเทศ เรียกอนาคตตื้นๆ กลับคืนมาใน 120 วันด้วยแล้ว
ไทยจะหันรีหันขวางไปทางไหน?
สมมุติว่า มี ป.ปลา ใหญ่ๆ อยู่ 4 ตัว ใหญ่คับบ้านคับเมืองของเรา ไม่มีอะไรใหญ่ยิ่งกว่า
ป.ปลาตัวแรก กะยืนยงคงกระพันอยู่ชั่วชีวิต แต่ความเจ็บ ความตาย ความหายนะ ก็เป็นอนิจจัง
ค่าที่ใหญ่จนไม่มีใครทำอะไร
ตายด้วยเหตุสุดวิสัย ป.ปลาพี่อ้ายตัวใหญ่สุด ก็น่าจะขึ้นแทนด้วยตำแหน่งแห่งหนที่สำรองไว้ให้
ปลาแทนตายตาม
ป.ปลาตัวที่ 3 ก็ใหญ่ขึ้นมาเงียบๆ ได้
ล้มหายตายจากไปทีละตัว 2 ตัว ป.แป้ง ปลาตัวที่ 4 ก็ยังอุตส่าห์มีสิทธิขึ้นมาด้วยความถูกต้อง ตามรัฐธรรมนูญฉบับลูกหมาที่คนเขียนยังหาข้าวกินไม่ได้จนบัดนี้
เชื่อหรือยังว่า อำนาจและผลประโยชน์ผูกพันต่อเนื่องกันไปได้เรื่อยๆ
จนกว่าใครจะตายจากใครไปข้างหนึ่ง
หรือไม่ก็ยืนไปคนละ 4 ปีต่อ 1 ปอ.
ปลาเน่า ปลาป่วย อยู่ได้เป็นระยะๆ
ประเทศชาติไปก่อนหรือไม่ น่าสงสัย?
ขรัวตาขำ
