ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
นึกขันๆ ว่าจะมีสังคมเฉพาะหน้าบ้างหรือไม่ ที่คนส่วนใหญ่ในปัจจุบันขณะเห็นตัวตลกรายหนึ่งขึ้นมาโดยมิได้นัดหมายกัน
เป็นตัวตลกที่ไร้สาระสิ้นเชิง จากตำแหน่งแห่งหนของความเป็นคน จากหน้าที่และความรับผิดชอบที่มนุษย์ปกติคนหนึ่งจะพึงมี
แต่กลับไม่มี
หรือบางทีก็ดัดจริตตลกแบบไม่รู้กาลเทศะ
ความผิดปกติเช่นนี้จะเป็นอะไรมิได้นอกจากตัวตลก
ซึ่งตามมาด้วยความสูญเสียของส่วนรวมประดามี
เหลือแต่ลมหายใจ แต่นับหนึ่งต่อไปไม่ได้ทั้งส่วนตัว และประเทศชาติ
มีแต่สงครามติดลบที่ระเบิดระบาดกว้างขวางเต็มไปหมด
โดยตัวตลกรายนั้นยังอยู่
โห่ฮาปาเข้าไป ทั้งทึ้งทั้งไล่ ก็ยังเล่นไม่เลิก
พรหมทัณฑ์ของสังคมควรเห็นตรงกันคือ
ทอดทิ้งให้ตัวตลกโดดเดี่ยวให้เข็ด
ใครเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้การศึกษาอบรมตรงๆ เป้าหน่อย
สงครามโควิดอันหนักหนาเที่ยวนี้ คนที่ครองสติหลงเหลืออยู่บ้าง พยายามบอกต่อกันว่า นอกเหนือจากสวมหน้ากาก ใช้ช้อนกลาง ขยันล้างมือ ตามสมัยไทยฝึกอบรมแล้ว
ถ้ายังไม่พอ ท่านว่าการออกกำลังสม่ำเสมอกลางอากาศผ่องถ่ายบริสุทธิ์ จะช่วยได้มาก
เช่นเดียวกับบรรทุกความสะอาดโปร่งใสทุกรูปแบบ ทะเลาะกับความสกปรกให้หมดจด
ล้างตลาด ล้างเมืองทุกที่ก็ต้องทำ
บ้านพักคนงานผู้ยากไร้นั้น ถ้าสะอาดปลอดโปร่งขึ้นบ้าง จะพออยู่ดีกว่าไหม
ร้อนใต้เพิงสังกะสี ห้องน้ำไม่มี ห้องนอนไม่พอ อากาศไม่เข้า เป็นสนามชำเราชีวิตของใครหรือ
คนไม่เกิน 70 ล้านคน ในประเทศนี้ เอา 2 คูณเข้าไป เผื่อเศษบวกไว้ที่ 150 ล้านโดส
นั่นคือจำนวนยาฉีดที่ต้องการในขณะนี้
ครบคนละ 2 เข็มก่อน โอกาสของการนับหนึ่งก็จะมาถึง
ตลกด้วยความไม่พร้อมถึง 120 วัน
โกหกโกเก้าไปแต่ละถิ่นแต่ละที่
มีแต่ความเจ็บป่วยและความตายมาเยือน
ตลกมากนะจ๊ะ ถุยส์ !
ขรัวตาขำ