| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ทั้งหลายทั้งปวงที่มีลมหายใจในโลกนี้ ต่างตกอยู่ในท่ามกลางความเป็นไป
ไม่อยากตกอยู่ในท่ามกลาง
ครูบาอาจารย์แต่ก่อนสั่งสอนอบรมหรือท้วงติงเอาไว้ว่า
การยับยั้งชั่งใจของคนเราประเสริฐที่สุดในความเป็นมนุษย์อย่างหนึ่ง
หรือที่สุดของที่สุด สติอาจสำคัญกว่าสตางค์
วีรบุรุษในยุคแวบเดียวหายสมัยหนึ่ง
สมัยต่อมา เพื่อนร่วมโลกก็ติดป้ายทรราชย์เข้าให้
วีรบุรุษนิรนามจำนวนมาก
กลายเป็นอาชญากรแบบอีแอบก็มี
เป็นฆาตกรนอกกฎหมายก็มาก
ท่ามกลางความเป็นไปเหล่านี้ อยู่ในผู้คนที่มีลมหายใจ
ความยับยั้งชั่งใจจะช่วยดึงความปกติของสามัญมนุษย์มาสิงสู่อยู่ได้มาก
ไม่ผิดปกติจนเกินไป
หรือถูกก่นด่า ประณามหยามเหยียด จนหมดสิ้นราคาคนไปดื้อๆ
ความผิดปกติของสถานที่ ของหมู่คน ห้วงที่ผ่านมา คนแก่เฒ่าเหลาเหย่แย้มความรู้ให้ฟังว่า
เป็นกลียุค
อะไรไม่เคยเกิดก็เกิด
แถมยุคกาลีประดามีก็เอาถึงตาย
อย่างชุมชนเมืองเป็นต้น เป็นเมือง เป็นนคร ก็ต้องมีผัง เมืองมีเขื่อนป้องกันน้ำท่วม มีสถานีดับไฟ มีเครื่องป้องกันภัยธรรมชาติ ประมาท เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้
ราคาของกลียุคก็จะถดถอยล้ำยุค
ไฟไหม้ น้ำท่วม ขยะเต็มบ้านเต็มเมือง ความไร้ระเบียบ วินัย ของเพื่อนร่วมชาติ ดูจะยังสาสมไม่พอ
โรคระบาดกวาดตายหมู่เป็นร้อยเป็นพัน ยังหยันหยามไม่เว้นแต่ละวัน
ยาไม่มา ยาไม่ครบ ยาขาด
ความเจ็บป่วยและความตายก็จะทวีกำลังขึ้น
ขาดคนรับผิดชอบเป็นหมู่คณะที่มีความเป็นปกติ
กลียุคก็เลยเหมือนเมฆทะมึน คล้อยตัวลงต่ำ
พร้อมขย้ำมนุษย์เป็นภักษาหาร
ขรัวตาขำ
