| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ประสาชาวบ้านออกเกเรเกกมะเหรกระดับหนึ่ง ชอบพูดติดปากว่า มีได้มีเสีย
พระราชนิพนธ์ อิเหนา ในล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ 2 เอ่ยเปรียบเทียบเรียบๆ ลึกๆ ไว้ 2 วรรคว่า แม้เสียดาหาก็เสียวงศ์ ถึงองค์อสัญแดหวา…
มีได้มีเสีย แล้วก็มีเสียต่อไปทำนองนี้ เป็นของที่มีคู่กับลมหายใจของคน
ใครไม่อยากมีเสียมีได้ มีได้มีเสีย ก็อย่าไปหวั่นไหวต่อสิ่งที่มากระทบ โดยมิใช่เป็นโรคตายด้าน
เพียงแต่รู้สึกรู้สาให้ทันต่อเหตุการณ์
นิ่งในสิ่งที่ควรนิ่ง
ประพฤติในสิ่งที่ควรประพฤติก็แทบเกินพอ สำหรับคนที่รู้กาละเทศะ รู้วัย รู้กาลอันสมควร
ทำเป็นไม่รู้อะไรเลย เรียกว่าโรคตายด้านเริ่มกำเริบ อาจจะหนักพอกับกำเริบของโควิดสายพันธุ์เดลต้าทีเดียว
สงครามโควิด ไม่แตกต่างจากสงครามอื่น ตรงมีได้มีเสีย
สมมุติว่า ถ้าไทยเสียผู้บริหารของเราไปด้วยเหตุปัจจุบันทันด่วน การเกิดมีรายได้ทุกด้านทุกทางให้แก่สังคมโดยรวม จะปรากฏทั้งภายในภายนอกอย่างถึงที่สุด
รายได้เบื้องแรกนั้นคือ ความเชื่อถือศรัทธาในหมู่ผู้คนด้วยกันทั้งภายนอกและภายใน
เมื่อตรงกันแบบนี้ ชีวิตวิถีใหม่ก็เป็นสิ่งจำเป็น
การคดในข้องอในกระดูก การฉ้อราษฎร์บังหลวง การหน้าไหว้หลังหลอก หรือละครเรื่องลิงหลอกเจ้าก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
การมีชีวิตตามความเป็นจริงตามธรรมชาติ ตามสภาพแวดล้อมในสิ่งที่ดีที่ควรกำหนด หรือการรู้ทันประวัติศาสตร์อันจอมปลอม รู้จริงสภาพภูมิศาสตร์ที่ประยุกต์ให้อยู่ร่วมกันได้กับชีวิต หรืออย่างน้อยก็รู้จัก ดิน น้ำ ลม ไฟ ด้วยความเคารพและไม่ประมาท
รายได้ของสังคมส่วนใหญ่ควรมีรายได้จากการรื้อฟื้นหรือปรับเปลี่ยนทางการศึกษา ที่ไม่ลักลั่นในความเป็นคน มีความเจ็บป่วยใกล้เคียงกัน ก็น่ามีการบำบัดโรคาพยาธิ ได้ไม่น้อยหน้าแก่กัน
นี่ขนาดแกล้งเสียผู้บริหารไปสักคน 2 คน รายได้ของส่วนรวมยังมโหฬารพันลึกมหาศาล
ทำไมไม่เสียกันตอนนี้ ตั้งแต่เดี๋ยวนี้
เข้าใจน้องนุ่งลูกหลานด้วยกันหน่อยว่าการรอคอยที่ไม่มีอนาคตนั้น สังคมมีแต่เสียซ้ำเสียซากตลอดไป
ขรัวตาขำ
