| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ป่าชายเลนแห่งนั้นยังด้อยพัฒนาดุจเดิม ทั้งที่โอกาสมีมาทุกปีทุกเดือน แต่ความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ยิ่งใหญ่กว่า? โอกาสจึงหลุดลอยเลื่อนเปื้อนไปอย่างน่าเสียดาย
3 ผู้ยิ่งใหญ่ประจำท้องถิ่น มีชื่อเสียงเรียงนามคล้องจองกันว่า หนึ่ง ไอ้โง่ สอง ไอ้เง่า และ สาม ไอ้เงียบ เพื่อนร่วมน้ำสาบานนอกจอกแก้วนี้ พัดพาพบพานกันด้วยความบังเอิญ เมื่อตำแหน่งหน้าที่สมประโยชน์กับอำนาจ ศักดินามของเธอก็ถูกขนานชื่อโคตรสกุล เป็นตระกูลหลวงเหินเวหาเหลิงด้วยกันทั้งสิ้น
โทษสมบัติของโง่ เง่า และเงียบ เหยียบหัวใจคนส่วนใหญ่จำนวนมาก มีความไม่ถูกต้องเป็นสรณะในทุกเรื่อง หลายเรื่อง
ทำง่าย เป็นประโยชน์แก่ส่วนรวมอย่างยิ่ง แต่ 3 เกลอหัวเน่าก็ไม่ทำ ซ้ำยังนอกรีตนอกรอยให้ผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์เป็นนิตย์
ความรังเกียจต่างๆ เหล่านี้ พุ่งไปที่ไอ้โง่โดยตรง เพราะทะลึ่งเดินนำหน้าในแถว เพื่อพาผู้คนข้างหลังเดินตามไปตกเหว จนพลัดพรากจากกันเป็นร้อยเป็นพัน ตายโดยไม่สมควรตาย ผู้คนทั้งหลายจึงงำความอาฆาตแค้นไว้เบื้องลึก
เสียงเรียกร้องไม่เอาไอ้โง่เป็นผู้นำ กลบเสียงคอนเสิร์ตในป่าช้าทั้งหมด เป็นเสียงดังที่สุดเท่าที่แผ่นดินเคยมี แต่เสียงนั้นก็ไม่เคยได้รับการสนองตอบจากจอมโจรหนีคำสาบาน
เป็นความเงียบท่ามกลางการรอคอย
ดึกดื่นคืนหนึ่ง ไอ้โง่เผลอพักร้อนแต่หัวค่ำ รีบกลับไปยังที่ที่ไม่ควรไป โดดเดี่ยวเดียวดายในเส้นทางทุรกันดาร ว่าเหว่อ้างว้างในทางสายเปลี่ยว โจรนิรนาม 2-3 คนเข้าประชิดตัวชิงทรัพย์ แน่นอน น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ น้ำไหลย่อมค้อมให้ขุนเขา
ไอ้โง่นอนเปลือยกายล่อนจ้อนเหมือนทารกแรกเกิด
1 ใน 3 ของผู้ช่วงชิงตะคอกว่า มึงไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่นิดเดียว ดันทุรังว่ามีนั่นมีนี่ไปได้ยังไง?
ไอ้ไง่ป้องมือปิดปาก ตอบเบาๆ ด้วยซื่อว่า
“กูอายกู กูไม่อยากให้ใครรู้ว่า กูโง่ กูจน… ”
ขรัวตาขำ
