| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
เวลาเพียง 2 สัปดาห์เศษ จะตระเตรียมทันหรือไม่ ในการเปิดประเทศไทยรับการเดินทางของเพื่อนร่วมโลกมาเยือน เริ่มตั้งแต่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ.2564
ก่อนโทรทัศน์รวมการเฉพาะกิจประกาศว่า จะมีการแถลงการณ์ของประธานฝ่าย คนเก่า หน้าเดิม คนไทยก็ตื่นเต้นนิดๆ ว่า จะแถลงเรื่องอะไร เป็นสาระหรือไม่ หรือเพิ่งไปท่องจำอะไรมาได้ จึงอยากกรอกหูเพื่อนร่วมชาติสักหน่อย
ฟังเข้าจริงๆ ก็เป็นเรื่องเปิดประเทศนี่เอง
ประเทศสุดที่รักของเรา ลักปิดลักเปิดมาตั้งแต่เมื่อไร
ใครทำให้ประเทศนี้ต้องปิด เพราะหูตาของผู้รับผิดชอบ ปิดด้วยความไม่รู้ ไม่ใฝ่ใจที่จะเรียนรู้มาก่อน
การลักปิดลักเปิดอย่างเลอะเทอะ ปราศจากขั้นตอน ไม่ได้สร้างคนในพื้นฐานความรู้ระดับเดียวกัน จึงส่งผลให้ประเทศต้องปิดอย่างล้าหลังแทบจะไม่มีใครช่วยใครได้
ถ้อยแถลงของประธานฝ่าย บางตอนใส่จริตว่า
ถ้าเราต้องเสียโอกาสในช่วงเวลาทองของการทำมาหากินไปอีกเป็นปีที่ 2 ติดต่อกัน…คิดว่าประชาชนคงรับมือไม่ไหวอีกต่อไป
รับมืออะไรไม่ไหว?
หากประชากรมีราว 70 ล้านคน แล้วยามีให้พร้อมสัก 150 ล้านโดส ฉีดในเวลาที่ทันการณ์
ผู้นำเหล่า ผู้นำกลุ่ม ผู้นำท้องถิ่น เข้าใจถึงความสะอาดสู้กับความสกปรก ความแข็งแรงเบียดความอ่อนแอ ความมีระเบียบวินัยโดยพื้นฐาน ตระหนักในความรับผิดชอบในหน้าที่ที่ต้องดูแลคนส่วนใหญ่
อาการลักปิดลักเปิดของโรคจิต จะจำเป็นหรือไม่ เพียงใด
และรู้เงาๆ ของโลกบ้างหรือไม่ว่า
ไม่มีใครกินแกลบเพื่อดำรงอยู่รอด
ทุกคน ทุกประเทศ รับประทานความรู้เพื่อหวังอยู่รอด ด้วยการเข้าใจในความประหยัด มัธยัสถ์ กันทุกผู้ทุกนาม
ไม่มีใครเอาเปรียบใครอย่างหน้าด้านๆ
หรืออย่างโง่ขนาดต้องแต่งหน้า โชว์ตัวผิดงาน
อย่าลืมเอาประโยชน์ความลักปิดลักเปิดเที่ยวนี้กลับคืนมา
อย่าลืมดูแลนักรบด่านหน้าที่ตกระกำลำบากเป็นปี ให้สดชื่นรื่นเริงขึ้น
ให้รู้ตัวจริงๆ ด้วยว่า ที่คนส่วนใหญ่รับมือไม่ไหว ไม่ใช่เรื่องเปิดประเทศหรือไม่เปิด
คนที่มาเกี่ยวข้องกับชีวิตคนส่วนใหญ่ ชีวิตประเทศต่างหากเล่า ที่รับไม่ไหว
ขรัวตาขำ
