ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
วันสุดท้ายของปีนี้ คืบคลานเข้ามาทุกวัน
ใกล้ฉลองส่งท้ายปีเก่า สวัสดีปีใหม่เข้าไปทุกที
อย่าเพิ่งถามว่า จะเอาอะไรไปฉลอง?
วัน เดือน ปี เป็นห้วงเวลาตามปกติของกาละ
มาแล้วก็ไป ไม่ค่อยกลับคืนมา
เหมือนความตาย
เหลืออยู่ก็แต่ความทรงจำ
เต็มไปด้วยสิ่งที่ดี ก็มีแต่ความดีที่คิดถึง
น้อยหรือไม่มีเลย ก็ไม่มีใครนึก
ผู้คนจำนวนหนึ่ง จึงต้องการเวลามากๆ
นัยว่า เพื่อไว้ทำความดีให้ผู้อื่นระลึกถึง
ทั้งที่รู้งูๆ ปลาๆ ว่า เวลาเพียง 1 วัน จะทรงคุณค่ากว่า ถ้าทำงานให้คนอื่นระลึกรู้
ต่อให้มีหมื่นวัน แต่ถ้าทำอะไรไม่เป็นสรรพรส สุนัขไม่รับประทาน
เวลาก็ไม่มีความหมาย
————-o————-
ไทยเรา เป็นเมืองที่มีรัฐธรรมนูญมากฉบับ
ทำไว้ฉีก ไว้เป็นเกราะป้องกัน ก็เป็นเรื่องของใครที่ต้องอยู่ในเมืองขณะนั้นแบบไหน
มีอยู่ฉบับหนึ่ง ผู้ร่างหลุดออกมาว่า เขาอยากอยู่ยาว
จะยาว จะสั้น อย่างไร เวลานั้นลองนับเริ่มต้นเมื่อไรแล้ว เวลาที่สิ้นสุดก็จะตามมา
ยาวไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มี
ครบ 7 ปี ก้าวย่างเข้าปีที่ 8 ก็ออกอาการ
เคยชกมวยไม่เป็นอยู่ดีๆ พอใกล้ยกสุดท้ายกลับชกเปรอะกว่ายกต้นๆ เสียอีก
การเมือง เศรษฐกิจ สังคม เจ๊งมากเจ๊งน้อยกันเป็นแถว
ไม่เจ๊ง ไม่มี
ถึงกระนั้น การอยากอยู่ยาว ก็ยังปรากฏอาการ
ชวนให้วิตกตามๆ กันว่า
อีก 6 เดือนครึ่งข้างหน้า เลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. จะมีจริงหรือไม่?
รวมถึงเลือกตั้งใหญ่อีก
การเลือกตั้งในระบอบประชาธิปไตย
เป็นอาการผ่องถ่ายมิให้สังคมระเบิดกลางคัน และเป็นการกำหนดและต่ออายุส่วนรวมให้ยืนยงต่อไปได้
ไม่มีการเลือกตั้ง
ไม่เอาประชาธิปไตย
ไม่เอาคนส่วนใหญ่
จะอยู่ไปได้ยังไง?
แล้วอยู่รอดได้จริงหรือ?!
ขรัวตาขำ