ทำไม “เสียง” อันมาจาก นายวิษณุ เครืองาม จึงได้รับ”ความสนใจ”เป็นอย่างสูง
ทั้งๆที่มิได้เป็นนักร้องเหมือน เบิร์ด ธงไชย
ทั้งๆที่มิได้เป็น “โฆษก” เหมือนกับ “พล.ต.”บางท่านทั้งในทำ เนียบรัฐบาลและกระทรวงกลาโหม
นับแต่วันที่ 13 ตุลาคม เป็นต้นมา
ใครๆก็อยากฟัง ใครๆก็อยากได้ยินว่า นายวิษณุ เครืองาม จะพูดและจะอธิบายอย่างไร
เป็นเพราะเขาเป็น “รองนายกรัฐมนตรี” อย่างนั้นหรือ
อาจใช่ แต่ในรัฐบาลก็มี “รองนายกรัฐมนตรี”อีกจำนวนหลายคน
แล้วทำไมจะต้องสนใจแต่ นายวิษณุ เครืองาม
อาจเป็นเพราะ นายวิษณุ เครืองาม เป็น “นักกฎหมาย” มีความ เชียวชาญใน”กฎหมาย” จึงได้รับความสนใจอย่างเป็นพิเศษ
แต่ใน”คสช.”ก็มี”นักกฎหมาย”อยู่หลายคน มิใช่หรือ
หากนับตั้งแต่สถานการณ์รัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 เป็นต้นมา
ใน”คสช.”มิใช่มี นายวิษณุ เครืองาม เพียงคนเดียว
นายมีชัย ฤชุพันธุ์ ก็เชี่ยวในกฎหมายเป็นอย่างสูง สนองงานมาตั้งแต่รัฐประหารเดือนตุลาคม 2520 ด้วยซ้ำ
ยัง นายพรเพชร วิชิตชลชัย อีกเล่า
ท่านผู้นี้ก็ได้รับความไว้วางใจเป็นอย่างสูงในฐานะประธาน สภานิติบัญญัติแห่งชาติ มิใช่หรือ
แล้วทำไมต้องเป็น นายวิษณุ เครืองาม ด้วยเล่า
อย่าลืมเป็นอันขาดว่า นายวิษณุ เครืองาม ไม่เพียงแต่เป็น”นัก กฎหมาย”
หากแต่เป็นนักกฎหมายซึ่งเติบใหญ่มาจากการเป็น”อาจารย์”สอนวิชากฎหมายในมหาวิทยาลัย
และเคยผ่านตำแหน่งทาง”การเมือง”มาอย่างยาวนาน
1 เคยทำงานใกล้ชิดกับนักการเมืองหลายยุค หลายสมัย 1 เคยเป็นเลขาธิการคณะรัฐมนตรี และ 1 เคยเป็นรองนายกรัฐมนตรีมาแล้ว
จึงมี”ความจัดเจน”เป็นอย่างสูงในทาง “การเมือง”
กระนั้น ความจัดเจนทั้งหมดนี้ก็แทบไม่มีบทบาและความหมายเลยหากจังหวะและเวลาในการนำเสนอไม่เหมาะสม
เหมาะสมเมื่อเอ่ยคำ “ลงเรือแป๊ะ ต้องตามใจแป๊ะ”
เหมาะสมเมื่อท้วงติงและเตือนอย่างนุ่มๆไปยังนักร่างรัฐธรรมนูญว่า
“อย่าเหาะเกินลงกา”
ขณะเดียวกัน ก็เชี่ยวชาญพอที่จะเอาคำว่า “ราช” กับ”ราษฎร์” มาผูกและสมานเข้าด้วยกัน
ห้วงเวลานี้ “เสียง”ของ นายวิษณุ เครืองาม จึงน่ารับฟัง
รับฟังเพื่อหา”คำตอบ”ท่ามกลางความคลางแคลง สงสัยในบางเรื่อง บาง”คำถาม”
