พลันที่เห็นภาพ นายชัชชาติ สิทธิพันธุ์ ยกมือไหว้และแสดงความขอบคุณต่อ “ผู้ต้องขัง” ที่ได้รับมอบหมายจากกรมราชทัณฑ์ให้มาปฏิบัติการลอกท่อในพื้นที่ห้วยขวาง
มีคนจำนวนไม่น้อยต้องตกตะลึง เป็นความตกตะลึงด้วยนึกไม่ถึง เป็นความตกตะลึงด้วยความประทับใจ
นี่ย่อมเป็นความรู้สึกอย่างเดียวกันกับเมื่อ นายชัชชาติ สิทธิพันธุ์ เดินเข้าไปหากลุ่ม “คนกวาดถนน” ด้วยความนอบน้อม และเรียกขานอย่างเต็มปากว่า “เพื่อนร่วมงาน”
นี่ย่อมเป็นความรู้สึกอย่างเดียวกันกับเมื่อ นายชัชชาติ สิทธิพันธุ์ ขอให้เรียกตนอย่างที่เคยเรียก โดยเฉพาะคำว่า “อาจารย์” อย่าเรียกเป็น “ท่าน” หรือมองเห็นว่าเป็น “เจ้านาย”
ภายในการเคลื่อนไหวไม่ว่าจะต่อเหล่า “ข้าราชการ” ในสังกัดกรุงเทพมหานคร ไม่ว่าจะต่อเหล่า “คนกวาดขยะ” ไม่ว่าจะต่อเหล่า “นักโทษ” ที่มาขุดลอกคลอง
สะท้อนความนอบน้อมถ่อมตัว สะท้อนการไม่ถือยศ วางท่าว่าเป็น “เจ้าใหญ่นายโต” เป็นการเน้นย้ำอย่างเป็นรูปธรรมให้ตระหนักในความเป็น “คนเท่ากัน” จะแตกต่างก็เพียง “ภาระหน้าที่”
บทบาทและความหมายของท่วงทำนองนี้แหละที่นำไปสู่บทสรุปอันรวบรัดในความเป็น “ซอฟต์เพาเวอร์”
ขอให้จับท่วงทำนองหนึ่ง ซึ่งสำแดงความเด่นชัดมากยิ่งขึ้นเป็นลำดับผ่านการเคลื่อนไหวของ นายชัชชาติ สิทธิพันธุ์ นั่นก็คือความนอบน้อมอันมาพร้อมกับความถ่อมตน
ภายในความนอบน้อมและถ่อมตนเมื่อเผชิญกับอาการก้าวร้าวจากอีกฝ่ายหนึ่งอย่างแน่ชัด ก็มิได้หวั่นไหวว่อกแว่ก
ไม่ว่าจะเป็นอาการ “กระบอกตาร้อนผ่าว” ที่แผ่ออกมาจากในทำเนียบรัฐบาล ไม่ว่าจะเป็นอาการ “ประชดประเทียด” เสียดสี และเรียกร้องอย่างเร่งเร้าจนเกินเหตุ
แทนที่จะตอบโต้ในลักษณะ “ตาต่อตา ฟันต่อฟัน” กลับเปิดใจกว้างต้อนรับ และมองในด้านดีของคำตำหนิว่าเป็นเสมือนดัง “ขุมทรัพย์” ซึ่งมีผู้ชี้ให้
จากนั้นก็ดำเนินปฏิบัติการ “ทำงาน ทำงาน ทำงาน” แน่วแน่
นับวันอาวุธแห่ง “ทำงาน ทำงาน ทำงาน” ซึ่งมากับความนอบน้อมถ่อมตนของ นายชัชชาติ สิทธิพันธุ์ จะยิ่งแผ่อานุภาพออกไปโดยรอบอย่างทรงความหมาย
ไม่ว่าจะเป็นการเข้าร่วม “โยคะสากล” ไม่ว่าจะเป็นการ “สัญจร” ไปในพื้นที่เขตคลองเตย
ไม่ว่าจะเป็นการริเริ่มมอบเสียงเพลงผ่าน “ดนตรีในสวน”
ภายในความนอบน้อม ภายในการมองเห็นคนเท่ากัน กำลังกลายเป็น “อาวุธ” กลายเป็น “พลัง” อันมากด้วยกัมมันตะ
