‘เอกชัย’ นับยอด คุก 5 รอบ 1,147 วัน ‘ป่านทะลุฟ้า’ เล่าเป็นฉาก ความในใจหลังได้ประกัน เข้าเรือนจำครั้งแรก
สืบเนื่อง ศาลอาญา รัชดา อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวระหว่างฎีกา นายเอกชัย หงส์กังวาน นักเคลื่อนไหวทางการเมือง ในข้อหา พ.ร.บ.ว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ.2550 มาตรา 14 (4) จากกรณีโพสต์ข้อความเกี่ยวกับประสบการณ์เล่าเรื่องเพศสัมพันธ์ในเรือนจำผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว หลังถูกคุมขังเป็นเวลา 154 วัน ระหว่างรออุทธรณ์ (อ่านข่าว : เฮรับ ‘เอกชัย’ หลังถูกขัง 5 เดือน เผย ‘ประกันยากเกินคาด’ ห่วงคนข้างในมาก ฝากพรรคกม. ปรับกระบวนการ)
ล่าสุด เมื่อวันที่ 22 กันยายน นายเอกชัย หงส์กังวาน โพสต์ข้อความสั้นๆ ผ่านทางเฟซบุ๊กครั้งแรก ภายหลังได้รับการประกันตัวโดยระบุว่า คุกรอบที่ 5 153 วัน คุก 5 รอบ รวม 1,147 วัน
ขณะที่ น.ส.กตัญญู หมื่นคำเรือง หรือป่าน นักกิจกรรมกลุ่มทะลุฟ้า ซึ่งได้รับการประกันตัว เมื่อวันที่ 12 กันยายน หลังถูกคุมขังเป็นเวลา 56 วัน จากกรณีชุมนุมสาดสีหน้าพรรคประชาธิปัตย์ เมื่อ 30 กรกฎาคม 2564 ก็ได้โพสต์ภาพ พร้อมข้อความผ่านทางเฟซบุ๊กส่วนตัว บอกเล่าเรื่องราวครั้งถูกคุมขัง ที่เรือนจำทัณฑสถานหญิงกลาง ความว่า (อ่านข่าว : ‘ศูนย์ทนายฯ’ เผย ‘7 สมาชิกทะลุฟ้า’ ได้ประกัน คดีสาดสีหน้าพรรค ‘ประชาธิปัตย์’ หลังถูกขัง 56 วัน)
56 วัน ทัณฑสถานหญิงกลาง EP.1
“ถอดเสื้อผ้า ชุดชั้นใน ใส่ผ้าถุงที่แจกให้ แล้วนั่งรอ” ประโยคที่ปลุกจากภวังค์สู่ความจริง และวันที่รู้สึกหมดสิ้นศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ณ ทัณฑสถานหญิงกลาง ลาดยาว
ถอดทุกอย่างแล้วใส่ผ้าถุงที่เรือนจำให้ เจ้าหน้าที่เดินมาตรงหน้าแล้วดึงผ้าถุงจนตึง เขาเห็นทุกอย่างในร่างกายของเรา ทุกส่วน ทุกพื้นที่ในร่างกาย
“ถอยหลังให้ผ้าตึง แล้วลุกนั่ง 3 ครั้ง”
“หมุนตัวรอบผ้าถุง”
“กางขาออก กางมือออก”
“ใส่เสื้อแล้วนั่งรอ”
เชี่ยเอ้ย! …….
หลังจากตรวจตัว เราเดินผ่านทางเดินยาวเข้าไปจนสุดทางเจอประตูเหล็กสูงอีกชั้น แดนแรกรับ ชื่อของพื้นที่ที่เราถูกกุมขัง 56 วันต่อจากนี้
สายฝนพรำ ความโกรธที่สุมอยู่ในหัวใจ และความสูญเสียศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์อย่างที่สุด
เราเดินเข้าถึงใต้ถุนตึกหนึ่งเพื่อซักประวัติแรกรับ ชื่ออะไร พ่อล่ะ แม่ล่ะ มีรอยสักตรงไหนบ้าง มีแผลเป็นตรงไหนบ้าง โรคประจำตัวมีมั้ย แพ้ยารึป่าว และถ่ายรูปทุกส่วนในร่างกายที่มีรอยสัก เราน้ำตาซึมมากๆ ในตอนนั้น
“จะถามเหี้*ไรนักหนาวะ จะถามชื่อพ่อแม่กูอีกกี่รอบ” นั่นคือความรู้สึกที่ประดังเข้ามา
หลังจากซักประวัติเสร็จแล้วนั้น เราถูกส่งขึ้นไปอยู่ ชั้น 3 ห้อง 5 ในนั้น มีเพื่อนที่เข้ามาใหม่อยู่ด้วยกัน 7 คน เราบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลย เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิดเดียว ช่างแม่งเถอะเข้ามาแล้ว
ก่อนหน้านั้นเราได้ถุงมาหนึ่งใบ และผ้า 3 ผืน ในถุงมี ขันน้ำ แปรงฟัน สบู่ ผ้าเช็ดตัว ชุดนอน ผ้าถุง เสื้อสีน้ำตาลสกรีนว่าแรกรับ
ผ้า 3 ผืนที่ 1 ผืนสำหรับปูนอน 1 ผืนเอาไว้หนุนหัว 1 ผืนเอาไว้ห่ม นี่คือสมบัติทั้งหมดของเราที่มีในนี้ และที่เราต้องดูแลไปอีกกี่วันก็ไม่รู้
“อาบน้ำจะคนใหม่ น้ำจะปิดละนะรีบอาบ”
อาบเหี้ยอะไรวะ ในห้องสีเหลี่ยมล้อมด้วยลูกกรงสี่ด้าน หลังห้องมีบล็อกเตี้ยๆ อยู่ 2 บล็อก 1 บล็อกเป็นส้วมยอง อีก 1 บล็อกเป็นชักโครก แล้วให้อาบน้ำตรงไหน! ใช่ อาบตรงส้วมนั่นแหละ นั่งยองๆ อาบ เรารีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด และลงมานั่งอยู่บนพื้นในห้อง นั่งมองข้าวถุงที่เขาแจกให้ก็ได้แต่อุทานว่า “นี่มันอะไรวะเนี่ย อาหารจริงๆ หรอ” วันนั้นเราไม่ได้กินข้าวถุงนั้นเพราะเราไร้ซึ่งความรู้สึกต่างๆ ไปแล้ว
21.30 น. ของคืนแรกในทัณฑสถานหญิงกลาง
“ลุกขึ้นนับยอด” เสียงแม่บ้านดังมาตามทางเดิน
“ทำความเคารพ”
“ขออนุญาตนับยอดค่ะ 1 2 3 4 …….”
“ขอบคุณค่ะ”
“นอนนะ อย่าคุยกัน อย่างเสียงดัง”
แล้วผู้คุมก็เดินจากไปเหลือไว้แค่ไฟในห้องถูกเปิดส่องสว่างทั้งคืน เราจำไม่ได้ว่าคืนนั้นเรานอนไปตอนกี่โมง เรารู้แค่ว่าเรานอนมองเพดาน พัดลม และผ้า 3 ผืนที่เจ้าหน้าที่ให้มาอยู่พักใหญ่ และหลับไปโดยที่ผ้าทั้ง 3 ผืนเราเอามาหนุนหัวเท่านั้น และนี่คือวันแรกของเราที่ถูกกักขังอิสรภาพ
ระหว่างทางเดินขึ้นไปห้องขังชั้น 3 ผ่านลูกกรงแล้วลูกกรงเล่า มีลูกกรงแม้กระทั่งราวบันได เรารู้ว่าเดินสูงขึ้นไม่ใช่จากบันได แต่เราค่อยๆ เห็นท้องฟ้า เราไม่รู้ว่าจะเห็นท้องฟ้าต่อไปวันไหน ลูกกรงสีขาวยาวไปตามทางเดินจนจบอยู่ห้องขัง เลขที่ 3/5 ห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาว ในห้องไม่มีอะไรเลย มีลูกกรงทุกด้าน ท้ายห้องมีบล็อกห้องน้ำ กล้องวงจรปิด หน้าห้องมีทีวี 1 เครื่อง
