ไม่ว่าจะเป็นข้อเรียกร้องอันดังมาจาก นายสุรพงษ์ โตวิจักษณ์ชัยกุล หรือ นายสามารถ แก้วมีชัย
ในเรื่องให้ “ปลดล็อก” พรรคการเมือง
ถือได้ว่าเป็นข้อเรียกร้องที่สอดคล้องและพ้องรับกับสภาพและความเป็นจริงของการเมือง
การเมืองที่กำลังมีการจัดทำ “กฎหมายลูก”
การเมืองที่กำลังตระเตรียมและเหยียบบาทก้าวไปตามพิมพ์เขียวของ “โรดแมป”
ยิ่งมีความคิด “ปฏิรูป”ก่อน “การเลือกตั้ง”
ความจำเป็นที่จะให้ “พรรคการเมือง” เข้ามามีส่วนร่วมในการจัดทำ “กฎหมายลูก” อันเกี่ยวกับ พรรคการเมืองและการเลือกตั้ง
ยิ่งมี “ความจำเป็น”
แทนที่จะร่างจากผู้มีแต่ “ความรู้” แต่ไม่มี “ประสบการณ์”อย่างที่เห็นใน “กรธ.”
ข้อเรียกรองนี้ “คสช.” ต้อง “รับฟัง”
นับจากรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 เป็นต้นมา กาลเวลาล่วงเลยมากว่า 2 ปีแล้ว
และกำลังเข้าสู่ปีที่ 3 ในอีกไม่กี่วัน
ถามว่า “อำนาจ” อันอยู่ในมือของคสช.และของรัฐบาล โยกเยก คลอนแคลน หรือไม่
ตอบได้เลยว่า แข็งแกร่ง มั่นคง
การประท้วง การเคลื่อนไหวเพื่อทดสอบพลังของคสช.และของรัฐบาลที่เห็นเด่นชัดใน 1 ปีแรก
ค่อยๆลด และค่อยๆหมดไป เป็นลำดับ
รูปธรรม 1 ก็คือ ผลของ “ประชามติ” รับร่างรัฐธรรมนูญด้วยคะแนนเสียงท่วมท้น สะท้อนว่า “ประชาชน” ต้องการเข้าไปสู่กระ บวนการของ “การเลือกตั้ง”
อาศัย “การเลือกตั้ง” มาแก้ “ปัญหา” ประชาธิปไตย
ระบอบประชาธิปไตยที่มีพื้นฐานอยู่กับ “การเลือกตั้ง” ต้องอาศัยบทบาทของ “พรรคการเมือง”
ยิ่งใกล้ “เลือกตั้ง” บทบาทพรรคการเมืองยิ่งสำคัญ
เพราะว่า “พรรคการเมือง” มีบทบาทในการตระเตรียมและส่งคนเข้าสู่กระบวนการ “เลือกตั้ง”
การวาง “กฎกติกา” จึงมิใช่ดำเนินไปอย่าง”ปิดประตู”
เพียงแค่การทบทวน ตรวจสอบ “สมาชิก” ภายในเวลาอันแน่นอนแต่ละ”พรรคการเมือง”ก็ต้องใช้เวลา
ยังไม่นับถึงการเสาะหา”คน”เข้าสู่กระบวนการ”เลือกตั้ง”
หากยิ่งคสช.และรัฐบาล “ติดล็อก”พรรคการเมืองไว้นานเท่าใดยิ่งไม่เป็นผลดี
ที่สำคัญ สายตาที่มอง”คสช.”และ”รัฐบาล”ก็จะแปลกไป
เป็นการมองอย่างหวาดระแวง เป็นการมองในเจตนาที่ว่าจะไม่สืบทอดอำนาจว่าจะเป็นจริงอย่างที่ลั่นวาจาหรือไม่
หากไม่สืบทอดไฉนจะปิดกั้น”พรรคการเมือง”
