ยิ่งใกล้วันที่ 10 ธันวาคม กระบวนการไล่ต้อน พระเทพญาณมหามุ นี ของ “ดีเอสไอ” ยิ่งทรงความหมาย
ทรงความหมายในทาง “กฎหมาย”
เพราะว่าไม่เพียงแต่จะมี “หมายจับ” อยู่ในมือตั้งแต่เมื่อเดือน พฤษภาคม
หากกำลังรุกคืบไปสู่ “หมายค้น”
ขณะเดียวกัน ที่ทรงความหมายยิ่งกว่านั้น คือ บทเรียนในด้านกรรมวิธีแห่ง “บริหารจัดการ”
“ผู้นำ” องค์กรทั้งปวงต้อง “ศึกษา”
ไม่ว่ามาตรการจากวันที่ 10 ธันวาคม จะนำไปสู่การจับตัว พระเทพญาณมหามุนี ได่หรือไม่ได้
ล้วนเป็น “บทเรียน”
1 บทเรียนในศาสตร์แห่ง “บริหารจัดการ” 1 บทเรียนในศาสตร์แห่งการบังคับใช้ “กฎหมาย”
วันที่ 10 ธันวาคม จึง”สำคัญ”
เหมือนกับว่าบทบาทและความสำคัญของวันที่ 10 ธันวาคม จะมีผลต่อ พระเทพญาณมหามุนี เท่านั้น
ไม่ใช่หรอก
แน่นอน พระเทพญาณมหามุนี เป็นผู้ถูกกล่าวหาในสำนวนคดีว่าด้วยการรับของโจร และฟอกเงิน
เป็นเรื่อง”ร้ายแรง”สำหรับผู้เป็น “สมณะ”
การที่ “ดีเอสไอ” ดำเนินการสืบสวนสอบสวนและยื่นไปยัง “อัยการ” และการที่ “สำนักงานอัยการสูงสุด”มีมติฟ้องและสั่งให้ “ดีเอสไอ”นำตัว พระเทพญาณมหามุนี
เท่ากับยืนยันใน “น้ำหนัก” แห่งการอิง”หลักกฎหมาย”ของ”ดีเอสไอ”อย่างเป็นรูปธรรม
นี่ย่อมเป็น “ผลงาน” ของ”ดีเอสไอ”แน่-แน่
ขณะเดียวกัน หากทุก”มาตรการ”อันออกมาจาก”ดีเอสไอ”และ”ตำรวจ” ต้องล้มเหลว
คำถามย่อมตามมายัง “ดีเอสไอ”
คำถามนี้มิได้หมายความว่า พระเทพญาณมหามุนี ถูกหรือมีความชอบธรรมหรือไม่ เพียงใด
เพราะ พระเทพญาณมหามุนี อยู่ในฐานะ “ผู้ถูกกล่าวหา”
ที่พึ่งสุดท้ายย่อมเป็นการต่อสู้ตามกฎหมายในกระบวนการทาง “ศาล”
แต่ความหมายย่อมหมายความถึง “ประสิทธิภาพ”
เป็นประสิทธิภาพของ “ดีเอสไอ” เมื่อผนึกกำลังเข้ากับ”ตำรวจ”ว่ามีอยู่มากน้อยเพียงใด
หากจับตัวได้ก็แล้วไป หากจับไม่ได้ก็น่าสงสัย
1 น่าสงสัยในพฤติการณ์จงใจหลบหนีของ พระเทพญาณมหา มุนี
1 น่าสงสัยในบทบาทและกระบวนการของ”ดีเอสไอ”
มีอำนาจอยู่ในมือ แต่ทำไมจึงไม่สามารถใช้”อำนาจ”นั้นได้
