ประหนึ่งว่าการเผยแสดงของ “เสื้อเหลือง” ในการให้กำลังใจ 250 ส.ว.ในบริเวณสัปปายะสภาสถานแห่งเกียกกาย จะเป็นการส่งสัญญาณในทางการเมืองหลังการเลือกตั้ง
ท่ามกลางความฮึกเหิมเป็นอย่างสูงของ 8 พรรคพันธมิตรที่จะส่ง นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ เข้าสู่ตำแหน่งนายกรัฐมนตรี
แต่ภายในการเดินทางเข้ามาของ “เสื้อเหลือง” แม้จะด้วยจำนวนที่ยังไม่มากนักเมื่อเทียบกับมวลมหาประชาชนก่อนรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557
ก่อนการชุมนุมอย่างต่อเนื่องยาวนานตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2549 กระทั่งเกิดการรัฐประหารและก่อหวอดขึ้นอีกครั้งภายหลังการเลือกตั้งเดือนธันวาคม 2550
รุกคืบยึดทำเนียบรัฐบาล ยึดสนามบิน ทั้งที่ดอนเมืองและสุวรรณภูมิ จนเมื่อมีคำวินิจฉัยจากตุลาการศาลรัฐธรรมนูญให้ ยุบพรรคพลังประชาชน ในเดือนพฤศจิกายน 2551 จึงได้ยุติ
ถือได้ว่าการมาของ “เสื้อเหลือง” ในวันที่ 12 มิถุนายน เป็นการส่งสัญญาณและเป็นการเตือนให้รับรู้ว่ามรสุมใหญ่จะมาในอีกไม่นาน เป็นสายธารแห่งการต้านพรรคก้าวไกล
หยุด นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ พ้นจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี
เด่นชัดยิ่งว่าเป้าหมายหนึ่งของแนวต้านพรรคก้าวไกล ต้าน นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ คือความเพียรอย่างเต็มกำลังที่จะแยก พรรคเพื่อไทย ออกมาต่างหาก
นี่มิได้เป็นปฏิบัติการเพื่อเปิดโอกาสให้พรรคเพื่อไทย ไม่ว่าจะเป็น น.ส.แพทองธาร ชินวัตร ไม่ว่าจะเป็น นายเศรษฐา ทวีสิน
ตรงกันข้าม นี่คือการลดทอนปริมาณ 312 ออกมาด้วยจำนวน 141 ของพรรคเพื่อไทย เพื่อสร้างโอกาสและเปิดเงื่อนไขให้ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ได้ “ไปต่อ”
อาจจะมีบางส่วนภายในพรรคเพื่อไทยเกิดความเพ้อฝันว่าการกำจัดพรรคก้าวไกล การกำจัด นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ คือโอกาสอันงามของพรรคเพื่อไทย
เมื่อใดที่ส่วนใหญ่ภายในพรรคเพื่อไทยคิดเห็นเช่นนั้น นั่นคือหนทางแห่งหายนะบนเส้นทางสายเดียวกับพรรคก้าวไกล
ไม่ว่าสถานการณ์อันสำแดงผ่าน “คนเสื้อเหลือง” ประสานกับพลังของ 250 ส.ว. แม้ว่าเป้าหมายหลักคือแยกพรรคเพื่อไทยออกต่างหากจากพรรคก้าวไกล
แต่หนทางรอดยังอยู่ที่การเกาะเกี่ยวเพื่อไทย ก้าวไกล
การดำรงและกระชับพันธมิตรในแนวร่วมแห่งพรรคก้าวไกลกับพรรคเพื่อไทยอย่างเหนียวแน่นและมั่นคง นั่นย่อมหมายถึงหนทางรอดและปูทางสร้างอนาคต
แม้จะต้องฝ่าฟันกับการงัดเอาอำนาจ “นอกระบบ” มาเป็นอาวุธในการข่มขู่และคุกคาม
