ยิ่งพรรคก้าวไกล สำแดงความอ่อนหัด ไร้เดียงสา และไร้วุฒิภาวะในทางการเมืองออกมามากเพียงใด ยิ่งก่อให้เกิดภาวะปั่นป่วนในพื้นที่ทางการเมืองมากเพียงนั้น
เริ่มจากความดึงดัน ดื้อรั้น ยืนกราน เสนอชื่อ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ เป็น “นายกรัฐมนตรี”
ตามมาด้วยการเสนอแก้ไขรัฐธรรมนูญ มาตรา 272
ทั้งยังเป็นการเสนอชื่อ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ โดยที่รู้ทั้งรู้อยู่เป็นอย่างดีว่าโอกาสที่จะเพิ่มมือที่โหวตให้ไปถึง 375 เสียงได้เป็นไปได้น้อยเป็นอย่างยิ่ง
ทั้งยังเป็นการเสนอชื่อ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ขณะที่อีกด้านหนึ่งมีการเคลื่อนไหวในลักษณะรุกไล่จนถึงกับเกิด #ธุรกิจสว และ #เมียน้อยสว ตามมา
ทั้งยังเป็นการเสนอชื่อ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ โดยไม่พยายาม “ถอย” ออกจากการแก้ไขประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 ตามข้อเรียกร้องจาก ส.ว.
ยิ่งกว่านั้น พรรคก้าวไกล ยังเดินหน้าเสนอแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญ มาตรา 272 เพื่อตัดสวิตช์ ส.ว.เข้าไปอีก
นี่คือสุดยอดแห่งความอ่อนหัด ไร้เดียงสา ไม่มีวุฒิภาวะ
ความน่าสนใจเป็นอย่างสูง ก็คือ ไม่เพียงแต่ภายใน 250 ส.ว.จะรู้สึกหงุดหงิดต่อแต่ละจังหวะก้าวของพรรคก้าวไกลและของ นายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์
หากแม้กระทั่งบรรดาพรรคการเมืองที่เคยประกาศจะปิดสวิตช์ ส.ว.ก่อนการเลือกตั้งก็มากด้วยความหงุดหงิด
เป็นความจริงที่ว่า พรรคภูมิใจไทย พรรคประชาธิปัตย์ พรรคชาติไทยพัฒนา ล้วนเคยให้คำมั่นในลักษณะ “สัญญาประชาคม” ว่าต้องการจะปิดสวิตช์ ส.ว.ด้วยกันทั้งสิ้น
พรรคประชาธิปัตย์เองก็เคยยื่นร่างแก้ไขเพิ่มเติมเพื่อยกเลิกรัฐธรรมนูญ มาตรา 272 และเคยลงมติร่วมกับพรรคฝ่ายค้าน ไม่ว่าจะเป็น พรรคเพื่อไทย พรรคเสรีรวมไทย มาแล้วเมื่อเดือนกันยายน 2564 เพียงแต่มิอาจเอาชนะ ส.ว.ได้เท่านั้น
การยื่นของพรรคก้าวไกลจึงเท่ากับเป็นการย้ำซ้ำรอยเดิม
ไม่ว่าพรรคประชาธิปัตย์ ไม่ว่า พรรคชาติไทยพัฒนา จึงมองแต่ละจังหวะก้าวของ พรรคก้าวไกล โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเสนอแก้ไขรัฐธรรมนูญ มาตรา 272 เป็นความอ่อนหัด ไร้เดียงสา ไม่มีวุฒิภาวะ
เท่ากับเป็นการประจานไม่เพียงแต่ต่อ ส.ว.หากต่อตนเอง
บทบาทที่อ่อนหัด ไร้เดียงสา และไม่มีวุฒิภาวะของพรรคก้าวไกลจึงเป็นการปิ้งปลาประชดแมว รู้ทั้งรู้ว่าเสนอไปก็เปล่าประโยชน์ใดๆ ในทางการเมือง
เพียงแต่ต้องการตอกย้ำซ้ำเติมถึงการไม่รักษาคำพูดของแต่ละพรรคการเมือง และความอัปลักษณ์ของรัฐธรรมนูญเท่านั้น
