แม้ นพ.ประเวศ วะสี และ แม้ นพ.มงคล ณ สงขลา จะเป็นคนในยุคที่บทเพลง “ขอให้เหมือนเดิม” ยังฮิต
แต่คนระดับ นพ.ประเวศ วะสี และ นพ.มงคล ณ สงขลา ย่อม “รู้”
เป็นความรับรู้ในระดับที่ไม่ธรรมดา หากแต่ดำรง “ความรับรู้” ในระดับ “เหนือ” ธรรมดาว่า
โลกนี้ ไม่มีอะไรที่ “เหมือนเดิม”
ไม่จำเป็นต้องอ้างนักปราชญ์กรีกที่เคยเปรียบเทียบว่า ไม่มี “สายน้ำ” ใดที่คงลักษณะเดิมอยู่อย่างไม่แปรเปลี่ยน
ตราบใดที่ “ไหล” เรื่อย “สายน้ำ” ย่อมไม่ใช่ของ “เดิม”
แม้จะเป็น “น้ำ” อย่างเดียวกัน อันเป็นส่วนประกอบของน้ำและออกซิเจน อย่างที่เรียกกันในทางเคมีว่า เอช ทู โอ
เพราะทุกสรรพสิ่งล้วนอยู่ใต้กฎแห่ง “อนิจจัง”
อย่าว่าแต่ “น้ำ” เลย แม้กระทั่งคนๆหนึ่งเมื่ออยู่ในบ้าน เดินออกไปจากบ้านและหวนกลับมายังบ้านอีกครั้ง ก็มิใช่คนๆเดิม
หากแต่เป็นคนเดิมที่มีการเปลี่ยนแปลง เป็นคนเดิมเมื่อ 24 ชั่วโมงก่อน และในอีก 24 ชั่วโมงต่อมาก็เป็นคนเดิมที่ผ่านกระบวนการของการเคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลง
คำขอโทษอาจฟังเพราะเสนาะหู แต่ “คำพูด” ก็ดำเนินไปอย่างมี “การเคลื่อนไหว” มิได้ดำรงอยู่อย่าง “สถิต” นิ่งและตายตัว
