‘หยก’ ผิดหวัง เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเรียน เผย ที่ผ่านมาทำอะไรไม่เคยแจ้ง ไม่ซื่อสัตย์-จริงใจ
เมื่อวันที่ 29 สิงหาคม น.ส.ธนลภย์ หรือหยก เยาวชนนักเคลื่อนไหวทางการเมือง อายุ 15 ปี โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก ระบุว่า
“เรามีเรื่องอยากเล่าให้สังคมได้รับรู้ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในโรงเรียน
ถ้าใครตามข่าวจะจำได้ว่าโรงเรียนเคยไปร่วมประชุมที่กระทรวง พม. (โดยไม่มีเรา) และถ้าใครจำได้ผอ.โรงเรียนของเราเคยไปร้องส.ว.ขอให้คุ้มครองนักเรียนคนอื่นจากเรา มีการให้ข่าวกับสังคมไทยด้วยว่าเราทำให้เพื่อนนักเรียนวิตก หวาดกลัว เรียนไม่ได้
ตอนประชุมเสร็จที่พม. เรายังจำได้ดี นายจุติ ไกรฤกษ์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ (พม.) แถลงข่าวหลังการประชุม พูดคำว่า “คุณครูห่วงใยเด็กมาก รักเหมือนลูกของตัวเอง และเราเชื่อว่าหากมีความรักความเข้าใจ สถานการณ์ก็จะคลี่คลาย เราจึงได้อาสาเป็นสื่อกลางเพื่อรับฟังทุกฝ่าย ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง จะไม่พิพากษา และจะหาทางออกให้ดีที่สุด”
ในวันนี้ เราจะขอกล่าวโดยสรุปว่า มาจนถึงวันนี้เป็นที่สรุปได้แล้ว ว่า ตั้งแต่ศาลส่งเราเข้าคุก โรงเรียนไม่เคยช่วยเหลืออะไรเรา และโรงเรียนไม่เคยอยากให้เราเป็นนักเรียนในโรงเรียนนี้ แต่โรงเรียนไม่ยอมรับที่จะพูดออกมาตรงๆ มีแต่อ้างว่าเราผิด เราทำไม่ถูก และผลักไสเราด้วยการกระทำ และงดการกระทำหลายอย่าง
1.เรายืนยันว่าเราจ่ายค่าเทอมแล้ว เรามีสิทธิเรียน โรงเรียนไม่เคยมีหนังสือแจ้งเรา ไม่เคยเรียกเราไปคุยหาทางออก โรงเรียนมีแต่ไปคุยกับคนนอกและให้ข่าวกับคนนอก ส่วนในส่วนของเราโรงเรียนก็ปล่อยให้เข้าเรียนเข้าสอบเหมือนทำลืมๆ ซุกฝุ่นขยะอยู่ใต้พรม มีบ้างที่ครูมาพูด หรือมีบุคลากรกระแนะกระแหน แต่ท้ายที่สุดคือให้เราเรียนและสอบ ไม่เคยแจ้งอะไรต่อเรา
2.นอกจากป่าวประกาศกับสังคมแล้ว ว่า เราไม่ใช่นักเรียน โรงเรียนไม่เคยแจ้งอะไรเรา เราไม่เคยได้กระดาษซักแผ่น เรายังไปเรียน ไปสอบ หลังสอบเราปิดเทอม 10 ตุลาคม เปิดเทอมอีกที 30 ตุลาคม และในวันที่ 31 วันสุดท้ายของเดือนนี้ เราจะต้องไปค่ายจีน ของสาขาศิลป์จีน ปรากฎว่าครูไม่ให้เราไปค่าย เพราะบอกว่า มีการจ่ายเงินค่าเทอมคืนเรามาแล้ว และไม่มีเงินมาจ่ายค่าค่าย ค่าอุปกรณ์ค่ายต่างๆให้เรา เราจะไม่ได้ไป นอกจากนั้น เมื่อเราขอผลสอบเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว วันนี้ครูได้แจ้งเราว่าเราจะไม่มีผลสอบ ฝ่ายวิชาการจะไม่ออกให้ และที่ผ่านมาเป็นการทำเพื่อรอส่งเราไป “ที่อื่น” เท่านั้น
เรารู้สึกตกใจ ผิดหวัง และประหลาดใจไม่น่าเชื่อว่าในประเทศไทย พ.ศ. 2566 มันมีโรงเรียนแบบนี้อยู่ และเป็นโรงเรียนรัฐ และเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ทำกันได้เหมือนเป็นเรื่องปกติ ผู้ใหญ่ที่เรารู้จักบอกเราว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องปกติ ที่จริงถ้าเป็นโลกอื่นประชาชนจะตกใจและประณามมาก แต่บางทีพอต่อสู้เพื่อสิทธิเล็กๆน้อยๆตั้งแต่สิทธิที่ดูไร้ค่าเช่นสิทธิทางการศึกษาไปจนถึงสิทธิในการไม่ถูกคุกคามทุกวัน เราก็เลยเริ่มชินนิดหน่อย
เราคุยกับพี่บุ้งผู้ปกครองแล้ว พวกเราไปเช็คกันปรากฎว่าได้มีการโอนเงินคืนมาเงียบๆ แล้วโดยเราไม่รู้ ในบัญชีที่เราไม่ได้ใช้ ซึ่งโรงเรียนไม่เคยแจ้งและไม่เคยบอกอะไรเรา ทำเงียบๆ ซุกซ่อน
เรากับพี่บุ้งคิดว่า เรื่องนี้ไม่ควรจะทำได้ สิ่งที่โรงเรียนทำมันประหลาดมากๆ ดูไม่เปิดเผยไม่ซื่อสัตย์ ไม่จริงใจ ไม่มีวุฒิภาวะแบบที่โรงเรียนซึ่งเป็นที่ให้การศึกษามนุษย์พึงมี เราบอกพี่บุ้งว่าจะยังไปค่าย เราคิดว่าเราไปจะไปตามสิทธิของเรา เรื่องของเราเราควรมีส่วนร่วมโรงเรียนจะทำเงียบๆลืมๆเหมือนเราเป็นขยะไม่ได้ เราเป็นคน
