บทนำ : ภาระจาก 14 ตุลาฯ
เข้าสู่ห้วงเวลาของการรำลึกเหตุการณ์สำคัญทางการเมือง ที่มีผลอย่างลึกซึ้งต่อสังคมไทย นั่นคือ เหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 ที่ครบ 50 ปีในปีนี้ และ เหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 ที่ครบ 47 ปีในปีนี้ ทั้ง 2 เหตุการณ์ เกี่ยวข้องกับการเรียกร้องประชาธิปไตย ที่ประสบความสำเร็จในปี 2516 ก่อนจะสูญเสียไปในปี 2519 โดยใน 2 เหตุการณ์มีนักเรียน นิสิตนักศึกษา ประชาชน ต้องสูญเสียชีวิต จากการปราบปรามของอำนาจรัฐเผด็จการที่ยืนตรงข้ามกับประชาธิปไตย
คนรุ่นหลังได้ศึกษาเรียนรู้ เหตุการณ์ทั้ง 2 ซึ่งมีนักวิชาการ และผู้รักประชาธิปไตยได้ค้นคว้าศึกษาไว้อย่างกว้างขวางและเป็นจำนวนมาก ยิ่งบ้านเมืองไม่เป็นประชาธิปไตย ในช่วงรัฐประหาร 2557 ยิ่งทำให้เกิดความตื่นตัวศึกษาและเทียบเคียง โดยอาจสรุปได้ว่า ประชาธิปไตยของประชาชนที่เริ่มต้นจาก พ.ศ.2475 ต้องเผชิญการขัดขวางจากฝ่ายที่ได้ประโยชน์จากการที่บ้านเมืองไม่เป็นประชาธิปไตย และพยายามหยุดการเดินเข้าสู่ประชาธิปไตย ยิ่งประชาชนเห็นด้วยมากก็ยิ่งตื่นตกใจ พรรคการเมืองที่เดินแนวทางนี้และประชาชนสนับสนุน ไม่สามารถไปต่อได้ ดังที่เกิดกับพรรคไทยรักไทย, พรรคพลังประชาชน ในปี 2550 และ 2551 และพรรคอนาคตใหม่ หลังเลือกตั้งปี 2562
การหยุดยั้งประชาธิปไตย จะใช้วิธีสร้างกระแสกล่าวหา สร้างเงื่อนไข เพื่อนำไปสู่การยุติบทบาทของพรรคหรือบุคคล โดยใช้ประโยชน์จากกฎกติกาที่จงใจร่างขึ้นอย่างไม่เป็นธรรม เพื่อใช้เป็นเครื่องมือดำเนินการ ความพยายามเหล่านี้ฝืนต่อกระแสของโลกและความต้องการของประชาชน ผลที่ตามมาคือ ความเสียหายต่อประเทศในด้านต่างๆ โดยเฉพาะเศรษฐกิจ การเมือง และสังคม ระบบเลือกตั้งที่ใช้คัดเลือกคนมีความสามารถที่ประชาชนไว้วางใจเข้ามาแก้ปัญหา ถูกด้อยค่าว่าเป็นระบบซื้อเสียง แล้วนำเอาระบบแต่งตั้งคัดเลือก “คนดี” เข้ามาแทน และทำหน้าที่เป็นตัวแทนอำนาจเก่า ในการคัดค้านสิ่งใหม่ๆ ที่มาจากฝ่ายประชาชนที่เข้ามาตามครรลอง
การหยุดยั้งประชาธิปไตยที่เกิดขึ้น ทำได้ถึงขั้นเข่นฆ่า สังหาร ดังที่เกิดขึ้นเมื่อ 14 ตุลาฯ 2516, 6 ตุลาฯ 2519 พฤษภาทมิฬ เมื่อ 2535, การสลายม็อบในสมัยรัฐบาลประชาธิปัตย์เมื่อ 2553 โดยผู้สั่งการ ผู้กระทำ ลอยนวลในสังคมไม่ต้องรับผิด เป็นบทพิสูจน์ว่า การได้มาซึ่งประชาธิปไตย เป็นภาระที่ประชาชนต้องร่วมมือกันศึกษา รู้เท่าทัน และร่วมกันผลักดันประเทศไปสู่ทิศทางที่ประชาชนเป็นผู้ร่วมกันกำหนด
