เริ่มมีความแจ่มชัดมากยิ่งขึ้นเป็นลำดับว่า “ปัญหา” อันทำให้ไม่สามารถ “ปรองดอง” ได้มาจากไหน
ขอให้ฟังจาก “น้ำเสียง”
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น้ำเสียงอันมาจาก 1 พรรคเพื่อไทย 1 พรรคประชาธิปัตย์
ด้านหลัก อาจเห็นด้วยกับแนวทาง “ปรองดอง”
แต่ขอให้ลงลึกไปภายใน “รายละเอียด” ก็จะสัมผัสได้ในความแตกต่าง
เป็นเรื่องของ “คีย์” ที่ยังไม่ตรงกัน
หากฟังจาก นายองอาจ คล้ามไพบูลย์ ก็จะมองเห็นมืออันเปี่ยมด้วยไมตรี
ขณะเดียวกัน หากฟังจาก นายนิพิฎฐ์ อินทรสมบัติ จาก นายวิรัตน์ กัลยาศิริ จาก นายถาวร เสนเนียม และโดยเฉพาะจาก นายวัชระ เพชรทอง
จะมากด้วยความแปลก และแปร่ง
ประเด็นอันเกี่ยวกับการลงนามใน “บันทึกข้อตกลง” หรือที่เรียกว่า MOU จึงมากด้วยความละเอียดอ่อน
จำเป็นที่จะต้องระมัดระวัง
เงื่อนและแง่งอย่างนี้ย่อมมิอาจรอดพ้นไปจากสายตาอันเฉียบคมระดับ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ไปได้
ยิ่งมี พล.อ.นพดล อินทปัญญา อยู่ข้างๆยิ่งทรงความหมาย
ไม่จำเป็นต้องเชิญนักการเมืองที่กระสาต่อ “กลิ่น” ระดับ นาย เนวิน ชิดชอบ มาสอบถามหรอก
ยกหูถึง นายอนุทิน ชาญวีรกูล ก็เพียงพอ
ท่วงท่าและกระบวนการแสดงออกของ นายถาวร เสนเนียม หรือ นายนิพิฎฐ์ อินทรสมบัติ นายวัชระ เพชรทอง เสมอเป็นเครื่องถนิมพิมพาภรณ์
ต้องตัด “กระพี้” ออกไปแล้วจับ “แก่น” ให้ออก
เป็นแก่นอันจะมาจาก นายสุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นแก่นอันจะมาจาก นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
จากนั้นค่อย “นั่งลง” แล้ว “สุนทรียสนทนา”
หากประเมินจากท่าทีและกระบวนการแห่งพรรคเพื่อไทยหรือแนว ร่วม มีความต่างจากพรรคประชาธิปัตย์
พร้อมยอมรับ “ปรองดอง”
ไม่ว่าจะมาจากภายในพรรคเพื่อไทย ไม่ว่าจะมาจากภายในแกนนำนปช.
ร้องเพลง “ปรองดอง” ลีลาจังหวะ”ปรองดอง”
นี่ย่อมต่างจากอาการ “ผิดคีย์” อันดังมาจากภายในพรรคประชาธิปัตย์
พรรคประชาธิปัตย์ต่างหากที่อาจเป็น “ปัญหา”
มีความจำเป็นที่ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ จะต้องเปิดหัวใจให้กว้าง
เปิดหัวใจให้กับ”ประชาธิปัตย์”เป็นพิเศษ
