คำวินิจฉัยของตุลาการศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองให้ยกฟ้องกรณี น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร สั่งย้าย นายถวิล เปลี่ยนศรี ออกจากตำแหน่ง
สำคัญอย่างยิ่งยวด และส่งผลสะเทือนอย่างลึกซึ้ง ทั้งในทางความคิดและในทางการเมือง
ทำให้ภาพที่มองต่อ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เปลี่ยนฉับพลัน
เด่นชัดยิ่งว่า คำสั่งนี้มิได้เป็นเรื่องระหว่าง น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร กับ นายถวิล เปลี่ยนศรี หากแต่เป็นคำสั่งในเชิงบริหารที่เกิดขึ้นและดำรงอยู่อย่างเป็นปกติ
เนื่องจากเป็นคำสั่งของ “นายกรัฐมนตรี” ต่อผู้ดำรงตำแหน่ง “เลขาธิการสำนักงานสภาความมั่นคงแห่งชาติ” อันเป็นตำแหน่งที่มีความละเอียดอ่อนยิ่งในทางการเมือง
แต่ความ “ไม่” ปกติที่เกิดขึ้นเป็นความไม่ปกติในทางการเมืองที่ดำรงอยู่ตั้งแต่ก่อนรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 และต่อเนื่องแม้กระทั่งรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557
นี่คือผลสะเทือนโดยทันทีหลังตุลาการศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองมีคำพิพากษา
สายตาที่มองต่อ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร คืนสู่ปกติภาพ
ความเป็นปกติภาพในทางสังคมในทางการเมืองที่มีต่อ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร จะมิได้เกิดขึ้นและดำรงอยู่ในกรณีการย้าย นายถวิล เปลี่ยนศรี เท่านั้น
หากแต่นำไปสู่เกิดความเข้าใจ “ใหม่” ต่อกระบวนการรุกไล่ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ในกรณี “โครงการจำนำข้าว” อย่างแหลมคม
ในเมื่อกรณีการย้าย นายถวิล เปลี่ยนศรี ถูกขยายและสร้างให้เป็นปัจจัยหนึ่งเพื่อปูทางและสร้างเงื่อนไขไปสู่เหตุผลในการทำรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557
เมื่อศึกษากระบวนการของ นายถวิล เปลี่ยนศรี ที่เป็นความต่อเนื่องจากรัฐประหาร เมื่อทำความเข้าใจต่อการรุกและเล่นงานต่อ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ในคดี “จำนำข้าว” ก็จะเข้าใจ
แท้จริงแล้วในห้วงก่อนรัฐประหารเดือนกันยายน 2549 ก่อนรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 มี “กรณี” เช่นนี้สร้างขึ้นมากมาย
หากสังคมมองและประเมินว่าการมาของ นายทักษิณ ชินวัตร เมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2566 สะท้อนให้เห็นกระบวนการ “ดีล” ในทางการเมืองก็ต้องยอมรับว่านี่คือผลสะเทือน
สะท้อนให้เห็นถึงการต่อสู้ในแบบ “ทวิลักษณะ” ทางการเมือง
ด้านหนึ่ง ประหนึ่งว่าเป็นการยอมจำนน แต่อีกด้านหนึ่ง ภายในการยอมจำนนนั้นดำเนินไปอย่างมีการต่อสู้อย่างน้อยที่สุดก็ต่อสู้เพื่อชำระล้างความอยุติธรรมที่ได้รับ
ไม่ว่าจะในกรณีของ นายทักษิณ ชินวัตร ไม่ว่าจะในกรณีของ น.ส.ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร อันเป็นเป้าหมายใหญ่
