ข่าว “การดีล” ระหว่างคณะรักษาความสงบแห่งชาติ(คสช.)กับนักการเมืองเกิดขึ้นได้อย่างไร
ทั้งๆที่เป็นเรื่อง “เพ้อเจ้อ”
“เพ้อเจ้อ” อัน พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ลงความเห็นว่าไปไกลยิ่งกว่า “มโน”
จำเป็นต้องสนใจ “แหล่ง”ที่มาของ “ข่าว”
แม้ พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ ระบุเพียง “หนังสือพิมพ์ฉบับ หนึ่ง”
แต่ก็ไม่ยากต่อการตาม “ร่องรอย”
ร่องรอยอันชี้เบาะแสไปยัง “บทบาท” ตั้งแต่ก่อนสถานการณ์ รัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549
สัมพันธ์แนบแน่นกับ “พันธมิตร”
อาจเป็นเรื่อง “เพ้อเจ้อ” และ “เป็นไปไม่ได้” หากฟังจากเสียงของ 2 พล.อ.คนสำคัญแห่ง “คสช.”
แต่ที่สำคัญต้องตอบให้ได้ว่า “ทำไม”
คำถามที่ว่า “ทำไม” มิได้อยู่ที่ว่ามี “การดีล”ระหว่างคนของ”คสช.”กับ “นักการเมือง”หรือไม่ ประการเดียว
หากอยู่ที่ว่าทำไมต้อง “เป็นข่าว”
เพราะว่าภายในกระบวนการ “ปรองดอง” จำเป็นต้องมีการหารือระหว่างหลายๆฝ่ายอยู่แล้ว
และในนั้นย่อมมี “นักการเมือง”อยู่ด้วย
อย่างเช่นเมื่อ นายสมคิด จาตุศรีพิทักษ์ ไปในงานสวดพระอภิธรรมศพมารดา นายสมศักดิ์ เทพสุทิน เป็นไปได้หรือไม่ที่จะไม่คุยกัน
จะมีแต่เรื่อง “เสียใจ” อย่างเดียวเท่านั้นหรือ
ความสำคัญของเรื่อง “ดีล” จึงสามารถเข้าใจได้ว่ามีความจำเป็นอยู่แล้วภายในกระบวนการ “ปรองดอง” แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าเหตุใดจึงกลายเป็น “ประเด็น”
เป็นประเด็นเพราะ”นักการเมือง”นั้นมิใช่ “พรรคประชาธิปัตย์” หรือไม่
เป็นประเด็นเพราะคำว่า “รัฐบาลแห่งชาติ” กระนั้นหรือ
ก็ นายสุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นคนแรกมิใช่หรือที่ออกมาตั้งข้อสัง เกตในเรื่อง “ปรองดอง”ว่า
มิได้เป็นเรื่อง “ง่าย”
ก็คนจาก “พรรคประชาธิปัตย์” มิใช่หรือที่ตั้งแง่ในเรื่องของการร่วมลงนามใน “เอ็มโอยู”
อุบัติแห่งข่าว “การดีล” ก็อยู่ในส่วนนี้
มีบางกลุ่ม บางฝ่ายและบางพรรคการเมือง “ตั้งแง่”ต่อกระบวนการ “ปรองดอง”อย่างแน่นอน
นี่คือ “โจทย์”ที่ “คสช.”จะต้องขบคิด
อุปสรรคของ “ปรองดอง” ไม่น่าจะมาจากปัจจัย “ภายนอก” หากแต่น่าจะมา “พวกเดียวกัน”มากกว่า
ไม่ต้องการให้ “ดีล” กับคนอื่น พวกอื่น
